Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 153]

- LXXVII - [Staet op, gaet wtte, o dochter van Israhel]aant.

Staet op, gaet wtte, o dochter van Israhel,
den bruydegom comt, rasch gaet hem te gemoete;
hy comt u sachtmoedich, niet wreet oft fel,
een kindeken cleyne, niet om versoeten.
Gaet nu voer tcribbeken & wilt hem groeten;
al ist dat ghy u selven vol misdaden // siet,
met vollen betrouwen, valt hem te voeten,
roept om gracie, hy en sal u versmaden // niet,
want wt hem de fonteyne der genaden // vliet.
Belydt u sonden, & wilt niet overtreden // meer,
hy sal u ontlasten, sydy beladen // iet,
die hem liet besnyden in syn jonge leden // teer.
Om onse misdaden die hem deden // seer,
heeft hy willen weenen, lyden & suchten.
Gaet te Bethleem, maer laet u oude seden // eer:
offert den nieuwen coninck nieuwe vruchten,

[p. 154]

 

Den nacht is voerby, den dach begint te nakene;

 

mistroostige, u naeckt een nieuwe verblydinge:

 

het is nu tyt wt den slaep tontwakene,

 

segt de dochter van Syon, haer naeckt bevrydinge;

 

Esaias brengt ons een nieuwe tydinge:

 

een maecht heeft een kind ontfaen & gebaert,

 

den nieuwen Adam, naer Paulus belydinge,

 

alle dinck vernieut; doude is verhaert,

 

peys & rechtverdicheyt syn te samen gepaert.

 

Daer is gheopenbaert // een nieuwe sterre,

 

die verstrooyde schapen syn by een vergaert.

 

De heydenen sagen dnieu licht van verre.

 

Comt, geestelyc & weerlyc, niemant en merre,

 

edel & onedel, wt steden & gehuchten,

 

comt alle, die gevallen syn vande kerre:

 

offert den nieuwen coninck nieuwe vruchten.

 

 

 

Den quaetsprekenden mont wilt van u werpen // snel,

 

looft den nieuwen coninck met nieuwe tongen;

 

speelt een nieu liet opder herpen // spel,

 

verhuecht u inden gheest, ouden metten jongen.

 

Goliat is verslagen, tserpent is bedwongen,

 

van Davidts seden houtmen memorie,

[p. 155]

 

dengelen hebben een nieu liet gesongen,

 

den goetwilligen prins een goede glorie.

 

Thouwelyc is ghemaeckt inde consistorie

 

der dryvuldicheyt, dwoort is nedergedaelt

 

in die suverste eerde, looft die siborie.

 

Een nieu licht is inde duysternisse ghestraelt,

 

tverloren schaep is vonden, transoen is betaelt,

 

de sonne is oppe: wech, stinckende luchten!

 

Comt, verloren sone, al hebt ghy lange gedwaelt,

 

offert den nieuwen coninck nieuwe vruchten.

 

 

 

Treckt wt den ouden mensche, vernieut inden gheest,

 

doet aen den nieuwen, die naer Godt ghemaeckt // is,

 

gaet wiegen tkindeken, tis nu al feest,

 

te Bethleem int huysken, dat dun gedaeckt // is;

 

wandelt tewyl dat licht is, want den dach wort cort;

 

vreest niet tsvaders thoren, die heel geslaeckt // is

 

duer syn bloet, dat dlammeken heeft gestort.

 

Een nieu leere is ons seer sterck gesport,

 

daer wy me mogen climmen int beloofde lant.

 

Wakende syt sober, u lendenen op schort,

 

brandende lichten neemt in u hant;

[p. 156]

 

doet olie in u vaten, dat u lampe brant,

 

oft anders moest ghy wtter bruyloft vluchten;

 

syt gheen dwase maechden, maer wys int verstand:

 

offert den nieuwen coninck nieuwe vruchten.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Jonstelycke prinche, vernieut u conversatie,

 

op dat ghy niemant en schandaliseert;

 

hertelyc neemt waer des Heeren vocatie,

 

als den ouden arent, u juecht renoveert;

 

nieu deech wert in Christus, den ouden deesem purgeert,

 

nu wandelt nieu wegen nae Godts gheboden;

 

u naeckt nieuwen stryt, want den vyant u temteert,

 

svlees treken, sweirels lusten u nooden.

 

Pynt de weirelt te vliene, tvlees treken wilt dooden,

 

en laet u niet verwinnen, als u den vyant bevicht;

 

alle wortelen der sonden wilt heel wtrooden;

 

tot den Heere roept, die allen arbeyt verlicht,

 

& neemt den schilt des geloofs tegen svyants schicht;

 

aenveert dat sweert des geests tegen svyants geruchten.

 

Alle staten ter weirelt, neemt dancklyc myn dicht:

 

& offert den nieuwen coninck nieuwe vruchten.