Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 145]

- LXXV - [O ghy dwase menschen, cranck, eerdich // stoff]aant.

O ghy dwase menschen, cranck, eerdich // stoff,
wat hebdy vore? Waer sydy hooverdich // off?
Als tgelas broos, saen onstucken gewreven,
soo is u leven.
Ghy syt hier sueckende altyt volherdich // loff,
waer duer dat ghy verliest Godts eeuwich weerdich//hoff;
want de hooverdige worden daer verdreven,
de cleyne verheven.
Och! denckt om duyterste, ghy en sult niet sneven,
maer suchten & beven //, peysdy opt sterven.
Want daendincken der doot, tis daer beseven,
& oock beschreven //, doet sonden derven.
Siet toe intyts, wilt duechden opkerven,
soo suldy verwerven //, tot uwer baten // goet,
Godts rycke hier naer, daer suldy in erven.
Daendincken der doot veel sonden laten // doet.

[p. 146]

 

Daendincken der doot doet veel vergeten // tquaet,

 

ist niet alsoo? Nae myn vermeten, // jaet.

 

Want als wy op onsen sterffdach dincken,

 

ons vruecht moet crincken.

 

Tegen de doot en is geen secreten // raet,

 

& nae dat ons schult dan afgequeten // staet,

 

soo sal de siele in glorie blincken

 

oft neerwaerts sincken;

 

dlichaem moet in deerde rotten & stincken,

 

daert de wormen mincken // selen & duercnagen.

 

Dwelck haer in wellusten woude eten & drincken,

 

hoveren & schincken // nae syn behagen,

 

dat wort dan walgelyc, in corte dagen,

 

voer vrinden & magen //: elck dit wel vaten // moet,

 

Sterft eer ghy sterft, wildy nae niet clagen:

 

daendincken der doot veel sonden laten // doet.

 

 

 

Peyst om u ende, ghy sult omkeeren // snel;

 

als de doot ons sal komen visiteeren // fel,

 

soo moeten wy van hier, eylaes! maer

 

wy en weten waer.

 

Och! waer willen wy doch studeren // el

 

dan om ons somme te calculeeren // wel,

[p. 147]

 

op datse dan effen mach syn & claer?

 

Want dat gelt hiernaer.

 

Bernaerdus betuyget ons openbaer:

 

een reyn herte sal daer // meer wesen geacht

 

dan alsulcken geladen met goude swaer.

 

Voer dien dach hebt vaer //, soo sydy wel bedacht;

 

de rechter is van seer grooter cracht;

 

die syn comste verwacht // is boven maten // vroet,

 

want sy is onseker, weer dach oft nacht:

 

daendincken der doot veel sonden laten // doet.

 

 

 

Denckt, waer es Samson, die vroem int werck // was?

 

Oock mede Virgilius, die een groot clerck // was?

 

Alexander Magnus, daer elcx macht voer vloot?

 

Al gestorven den doot.

 

Och! den camp der doot is voerwaer een sterck // pas;

 

ten baet geen vroemheyt, legt hier aengemerckt // ras:

 

het moeter al ane, soot Godt geboot,

 

ondersaten & hoot.

 

Dit maeckt elck herte swaerder dan loot.

 

Dus ist wel noot //, dat wy altyt waken

 

& sorgen intyts voer der sielen broot;

 

want met goude root // en muecht ghys niet ontraken;

[p. 148]

 

peyst om de note, seer bitter om craken.

 

Als die souden smaken // boven garnaten // soet,

 

denckt hoe therte sal breken, den mont sal spaken:

 

daendincken der doot veel sonden laten // doet.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Waert dat wy dit altesamen wel gronden wouwen,

 

serteyn my dunckt, wy souden de sonden schouwen;

 

want der natueren schult moet elck betalen

 

Duytschen & Walen.

 

Ten waer niet muegelyc, dat wy vermonden souwen

 

wat suerder bier de helsche honden brouwen

 

voer die sy ter hellen in dootsonden halen;

 

dus wacht u voor dwalen.

 

U en selen daer helpen borchten oft salen,

 

croesen oft schalen //, treckt dit wel te beene;

 

want, lacen! als ons de doot sal duerstralen,

 

dan salt al falen // sonder de duecht alleene.

 

Diet bruyloft cleet derft, blyst eeuwich in weene.

 

Peyst, ghy onreene //, die der armer aten // bloet,

 

hoe swaer dat sal syn vande weirelt te scheene:

 

daendincken der doot veel sonden laten // doet.