Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 141]

- LXXIV - [Als een schaepken dat voor den wolff is vluchtende]aant.

Als een schaepken dat voor den wolff is vluchtende,
als een die staet tussen duysentich sweerden,
ben ic versaecht, weenende, suchtende:
aensiet myn wercken cleyn van weerden.
Den geest soude geerne wat goets aenverden,
maer tvlees soeckt wellust nae syn oude plegen.
Myn leven is eenen strydt hier opder eerden;
den vyant verwoedt is my altoos tegen.
Dus, erm & blint, sit ic by de wegen,
almoese biddende, want hulpe soo behoeff // ic.
De boose natuere is tot quaet genegen,
sy is verganckelyc, haer ontrouwe soo proeff // ic.
O salvator mundi, naer u soo toeff // ic;
my en mogen genesen geen medesyns:
O Heere, Davidts sone, ontfermt u myns,

[p. 142]

 

Och! Waer sal ic blyven, spyse der wormen,

 

daer soo veel vyanden nu om my staen,

 

diet casteel mynder sielen willen bestormen?

 

Ic en heb de macht niet dat ict mach ontgaen.

 

Dus roep ic: Davidts soon, wilt myn sonden aff dwaen;

 

al ist dat my straft de Heere der engelen schare,

 

ic bidde u, Heere, wilt my ten beste raen,

 

tot dat ic u comste worde geware.

 

Myn begeerte is dat ic mach sien int clare;

 

want tot noch toe heb ic geweest heel blint,

 

hoe ouder hoe erger, van jare tot jare,

 

my selve gesocht & de weirelt bemint.

 

O Heer, de helle hadde my lange verslint,

 

hadde ghyt niet belet; dus blyff ic dyns:

 

O Heere, Davidts sone, ontfermt u myns.

 

 

 

Als een verloren schaepken sonder herdere,

 

ben ic verre wt uwer cooyen gedwaelt;

 

u goddelycke geboden een overterdere,

 

in sonden geboren, in quaetheyt gepaelt.

 

Ic ben verloren, ten sy dat ghy my weder haelt,

 

want wt my selven en can ic niet goets gedincken;

[p. 143]

 

dlicht uwer gracien heeft my dikwils gefaelt,

 

ic hebt misbruyckt, niet gemerckt u minlyc wincken.

 

Ghy roept: alle die dorst, comt, ic wil u schincken.

 

Levende fonteyne, diet al moet laven,

 

u heb ic verlaten; cisternen die stincken,

 

& putten sonder water heb ic my gegraven,

 

den vyant gedient als een van syn slaven.

 

Dus is myn siele vol dootlyc fenyns:

 

O Heere, Davidts sone, ontfermt u myns.

 

 

 

prinche.

 

 

 

O alder hoochste Prins, en wilt my niet verrasschen,

 

noch en laet u eygen hantwerck niet verloren.

 

Niet anders en ben ic dan stoff & asschen,

 

van Adams generacie, in sonden geboren,

 

boos, cranc van duechden, naeckt geschoren,

 

in sonden ontfangen, tot quaet geinclineert.

 

Ic bid u, en straft my niet in uwen thoren,

 

naer u bermherticheyt, Heere, my corrigeert.

[p. 144]

 

Tgetal mynder sonden myn siele verneert;

 

maer tot uwer genaden ic my keere.

 

O Godt, laest myn herte dwelc is verturbeert,

 

verstoot my niet, nae u gerechticheyt, Heere;

 

op myn misdaet en gedenckt niet meere,

 

maer giet in myn wonden wat olie & wyns:

 

O Heere, Davidts sone, ontfermt u myns.