Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 137]

- LXXIII - [Waer sal ick blyven, spyse der wormen]aant.

Waer sal ick blyven, spyse der wormen,
daer soo veel vyanden om my swermen,
die tcasteel mynder sielen swaerlyc bestormen?
Ic en heb gheen macht dat ic my can beschermen.
Dus roep ick: Jesu, Davidts sone, wilt myns ontfermen.
Al ist dat ghy straft die woelende schare,
nochtans sonder ophouden, sal ic tot u kermen
tot dat ic u comste worde geware.
Myn begeerte is dat ic mach sien int clare,
want tot noch toe heb ic geweest verblint,
hoe ouder hoe erger, van jare tot jare,
my selven gesocht en de weirelt bemint.
O Heere, de helle hadde my lange verslint,
en haddys niet belet; dus behoeff ic dyns.
Wilt my ontfangen als verloren kint:
Jesus, Davidts sone, ontfermt u myns.

[p. 138]

 

Heere, gelyc een schaepken sonder herder,

 

ben ic verre van uwer cooyen gedwaelt;

 

u goddelycke geboden een overterder,

 

buyten den wech die ghy my hebt gepaelt.

 

Dlicht uwer gracien, heeft my duerstraelt,

 

ic en heb niet gemerckt u goddelyc wincken;

 

ic blyff verloren, ten sy dat ghy my weerhaelt,

 

want wt myn selven en can ic niet goets gedincken.

 

Ghy roept: alle die dorst ic sal u schincken:

 

o levende fonteyne, diet al moet laven,

 

u heb ic gelaten, & cisternen die stincken,

 

oft putten sonder water heb ic my gegraven,

 

den vyant gedient als een van syne slaven.

 

Dus is my nakende veel swaer gepyns,

 

al heb ic misbruyct u goddelycke gaven:

 

Jesus, Davidts sone, ontfermt u myns.

 

 

 

Ic en weet niet waer keeren, soo ben ic verbaest,

 

als ic dencke dat ic sal worden gedaecht

 

om rekeninghe te doene metter haest;

 

ic en weet niet, Heere, wanneert u behaecht.

 

Den vyant die wroecht, consciencie die cnaecht,

[p. 139]

 

& ic moet daer compareren alleene;

 

wat sal ic seggen, o rechter, als ghy my vraecht?

 

Voer duysent en mach ic antwoorden niet eene.

 

Soecty vruchten aen my, ghy en vinter geene;

 

want tgeen dat ghy my verleent hebt, heb ic verquist;

 

myn sonden syn groot, myn goet is seer cleene,

 

& tegen u en helpen practycken oft list.

 

Ist dat myn rekeninge int passeren mist,

 

soo is my nakende veel swaer gepyns.

 

Al en heeft myn juecht hier op niet gegist,

 

Jesus, Davidts sone, ontfermt u myns.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Ic mach wel sorgen voer de lange reyse,

 

die ic alleene sal moeten bestaen,

 

ten hemel oft ten helschen forneyse,

 

ic en weet niet van beyde waer dat ic sal gaen.

 

Als ic myn rekeninge gae overslaen,

 

voerwaer soo naeckt my disperatie;

 

maer dan peys ic weder opden publicaen,

 

die ootmoedelyc badt & hy creech gracie.

[p. 140]

 

O Heere, ic doe oock alsoo myn supplicacie:

 

ic hope, ghy en sult my niet versmaden;

 

ic was bedrogen doer svyants temtacie,

 

tvlees heeft my verleyt, de weirelt verraden;

 

tvlees is cranck, de weirelt vol overdaden,

 

de weirelt is loos, seer ongelyc haer schyns.

 

Heere, ghy syt alleene die my mach versaden:

 

Jesus, Davidts sone, ontfermt u myns.