Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 127]

- LXXI - [O sluetel van Davidt, septer van Israhel]aant.

O sluetel van Davidt, septer van Israhel,
die hemel & eerde hout onder u bevel,
dat ghy sluyt & can niemant ontsluyten el,
dan ghy alleene.
Al hebben wy tegen u gheweest rebel,
ghy syt goedertieren, dat weet ic wel,
niet wreet of niet fel // ach! hoort ons suchten snel,
hier int dael van weene.
Rex Judeorum, Jesu van Nasareene,
ghy syt een bloeme des velts gemeene,
voer niemant ghesloten;
die u soecken, vinden u, groot & cleene;
wie clopt, comt inne; ghy en verjaecht geene,
want die wyde goten
van uwer gratien eenlyc vloten;
waer aff de pooten // van duechden sprooten.
O herder der schapen, leytsman der blinden!
wie aen u troost soeckt, sal troost vinden.

[p. 128]

 

Ic ben den ween, dleven & de waerheyt,

 

seyt Christus, ic ben der weirelt claerheyt;

 

comt alle tot my, de ghene die aerbeyt,

 

ic sal u ontladen;

 

in my vindy ruste, hy dat openbaer seyt,

 

inde weirelt ancxt & swaerheyt;

 

eer ghy hier naer schreyt //, rasch van hier scheyt,

 

wiltse versmaden.

 

Ic ben dlevende broot; ic mach u versaden;

 

ic ben den raetsman, die u wil beraden

 

& salicheyt leeren;

 

al sydy ghedwaelt wt myne paden,

 

ic en sal niet ghedincken uwer misdaden,

 

wildy u noch keeren.

 

Hoe minnelyc roept ghy ons, Heere der Heeren!

 

Mocht ic vermeeren // loff tot uwer eeren,

 

ic sout my seer geerne onderwinden:

 

wie aen u troost soeckt, sal troost vinden.

 

 

 

Troost vant de sondersche, die niet en myde

 

de voeten Christus, dwelck Symon benyde.

 

Die schaker aent cruyse, ter rechter syde,

 

en wert niet versteken;

[p. 129]

 

al quam hy spade, hy quam noch te tyde.

 

Troost vant Davidt, doen hy syn sonden belyde,

 

Godt Manassem vryde //, dies hy verblyde,

 

soe schriftueren spreken.

 

Al syn wy cranck, vol vleeschelycker treken,

 

Godt en sal ons misdaet soo swaerlyc niet wreken.

 

Laet ons tot hem kermen;

 

den Vader heeft den soone van veers gekeken,

 

& is hem vrindelyc tegen gestreken,

 

met openen ermen.

 

O Heere! u natuere is ontsermen;

 

wilt ons beschermen //, ons herten verwennen;

 

een voncxken uwer lieffden wilt in ons sinden:

 

wie aen u troost soeckt, sal troost vinden.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhelycke prinche, ootmoedich befaemt,

 

die op een eselken te Jerusalem quaemt,

 

alle loff, alle eere u wel betaemt,

 

diemen mach bedincken.

 

Die verstroyde schaepkens hebdy versaemt:

 

die in u betrout, en wert niet beschaemt.

[p. 130]

 

O Godt ongeblaemt //, Emanuel ghenaemt,

 

u woorden clincken!

 

Ghy roept: alle die dorst comt tot my om drincken,

 

ic sal u levende water schincken;

 

niemant en deyse.

 

Al hebben wy gegraven putten die stincken,

 

siet onsen behoeder vrindelyc wincken.

 

O Prinche van peyse,

 

ghy hebt ons verlost vanden helschen forneyse;

 

stiert oock ons reyse // ten hoochsten paleyse;

 

eer ons de helsche draken verslinden:

 

wie aen u troost soeckt, sal troost vinden.