Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw
(1879-1881)–Jan de Bruyne–
Auteursrechtvrijverzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne
[pagina 121]
| |
- LXX - [Och, hoe ongestadich, broos en wanckelyc]aant.
Och, hoe ongestadich, broos en wanckelyc
is troost der menschen! Al neempt men sulck danckelyc,
tis inder waerheyt niet anders dan wint;
& die daer op rust, die rust seer cranckelyc,
want eertschen troost vergaet als mist stanckelyc;
een yegelyc dit aen hem selven bevint.
O weduwe! u man heest syn leven geint,
wie is nu u vrint?
Tis u bekint:
al haddy eens vrinden, ghy & vint nu geene;
men pluckt u, men teest u, tgoet wort geschint.
Och! syt ghy wys ghesint,
Godt den Heere bemint,
niemant & mach vertroosten dan hy alleene.
Peyst: alle menschelycken troost is cleene,
& veel lieden spreken wel met twee monden;
maer den troost des Heeren is suyver & reene.
| |
[pagina 122]
| |
Ic raets den weduwen alle ghemeene:
bint u met den Heere, nu ghy syt ontbonden.
Bint u met den Heere, ghy wort verblyt;
stelt in hem uwen troost, verduldelyc lydt,
hy sal u inwendige soeticheyt gheven.
Wilt vredelyc leven, draecht haet oft nyt;
blyft in huys, schout den mensche & vromelyk stryt.
Merct Judich, die heylige weduwe verheven,
is in haer camerken besloten bleven
in een eenich leven,
soot is beschreven,
datmen gheen quaet van haer & coste ghespreken.
Geselschap der menschen doet weduwen sneven,
duecht wert verdreven.
Wilt vastelyc cleven
aen Godt, syn gracie sal op u leken.
Verongelyckt u iemand, hy salt wel wreken,
want tis een vande roepende sonden;
syt ghy pacientich, vliet sondige ghebreken;
Godt vertroost de weduwen, het heeft ghebleken:
bint u met den Heere nu ghy syt ontbonden.
| |
[pagina 123]
| |
Ghy, weduwen, syt innich devoet & vierich,
niet curiues, wtwendich oft menich chierich,
maer chiert u siele, datse Godt mach behagen.
Syt stichtich, rype, sedich en manierich,
& den ermen mensche goedertierich,
comt haer te hulpe by nachten & dagen;
syt simpel in cleeren & in allen u dragen,
soo weduwen u plagen,
als schriften gewagen.
Judich dede wt haer cleederen der rouwen,
op datse Holofernus mocht behagen,
dien sy heeft verslagen
sonder versagen,
want inden Heere stont allen haer betrouwen;
dus wert sy ghepresen boven veel vrouwen.
Ghy, devote weduwen, wilt dit wel gronden,
& acht niet dat u de menschen verdouwen,
maer wilt dit regelken onderhouwen:
bint u met den Heere, nu ghy syt ontbonden.
Christus heeft de arme weduwe ghepresen,
die twee myten offerde, & heeft bewesen
| |
[pagina 124]
| |
dat haer devotie de gifte maeckte groot.
Insgelycx in devangelie wy lesen
dat der weduwen soon is verresen,
die wtter stadt te grave wert gedragen, tis bloot.
Doen, duer Helias gebet, den hemel sloot,
geenen reigen en goot,
oft coren en sproot,
sont Godt Heliam der weduwe te baten.
Heliseus halp de weduwe wt wederstoot,
dat haer olie vloot
& overschoot.
Nimmermeer en sal Godt sulcke weduwen laten,
die hem beminnen & de weirelt haten,
alleene hem soeckende tot allen stonden,
gerne inde kercke, selden opde straten.
O weduwen, wilt doch dit woort wel vaten:
bint u met den Heere, nu ghy syt ontbonden.
prinche.
Die totten eynde volherdt, die sal ghecroont // syn:
een eerbaer weduwe mach wel verschoont // syn,
| |
[pagina 125]
| |
die haer oeffent in duechdelycke wercken.
Sulcke weduwe sal sestichfout gheloont // syn;
lichtveerdige weduwen sullen gehoont // syn;
die mesten in weelden gelyc een vercken,
loopende ter feesten in allen percken,
daer leecke & clercken
cleyn duecht aenmercken.
Dit en syn gheen rechte weduwen warachtich.
Maer een weduwe, die gerne gaet ter kercken
beweenen de sercken,
die sal Godt stercken.
Dus syt oock der sielen ws mans gedachtich;
als de tortelduyve truert om u gaeyken clachtich,
& de Heere sal salven al u wonden.
En begeert geenen man meer dan Godt almachtich,
& hoort noch dit woort, want tis warachtich:
bint u metten Heere, nu ghy syt ontbonden.
|
|