Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 71]

- LIX - [Heere, hoort myn woort, merckt op myn reden]aant.

Heere, hoort myn woort, merckt op myn reden,
hebt acht op myn schreyen & myn gebeden;
myn Godt, myn coninck, seer geweldich & groot,
leyt my in u gerechtige seden;
verlicht my, dat ick niet ontslape inden doot.
Wy hebben seer ghetreft ancxt ende noot,
nochtans heb ick lust aen uwe wet;
want u woort en is niet dan de waerheyt bloot;
tduert eeuwelyc, thout de luegen verplet,
tvermaeckt de herten in droeffenis geset,
tgeeft wysheyt in onverstandige gronden,
tverlicht de oogen, worter wel op gelet;
tis costelycker dan gout, twaerschout de sonden,
tis soeter dan honich mynen monde;
daer om bid ick u, nae schrifts eenpaerheyt // seere:
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

[p. 72]

 

Ontneemt ghy de lanterne mynder voeten

 

dlicht opden wege, soo sal my ontmoeten

 

duysternis, die my in alles is schadelyc.

 

Maer gondt ghy my, tot mynder sielen versoeten,

 

dit woort der waerheyt, ghy toont u genadelyc;

 

dan sal mynen mont over al gestadelyc

 

uwen loff verbreyden, u dancken & prysen.

 

Myn vyanden, die tegen my mordadelyc

 

met luegenen & list dagelycx oprysen,

 

sal ick nae uwen woorde met goetheyt spysen,

 

& metter waerheyt heel verwinnen.

 

Dan u, o Godt, bid ick, wilt my onderwysen

 

& duer uwen geest onderhouden van binnen;

 

oock al loopen somtyts verkeert myn sinnen,

 

oft dat ick my tot slevens onclaerheyt // keere:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

 

 

 

Hadt ghy my niet duer u woort bygestaen,

 

soo waer ick in myn ellende heel vergaen;

 

mynen troost & hulpe waer geweest seer cleyne.

 

Dan altyt was my u goddelyc vermaen

 

een gewisse toevlucht, eenen schilt seer reyne;

[p. 73]

 

naemt ghyt nu van my, schande waer my gemeyne.

 

Dan ick heb, biddende, een ander betrouwen:

 

mynen mont blyve een levende fonteyne,

 

daermen waerheyt wt vloeyende mach aenschouwen.

 

Leydt my daer in, leert my u woort onthouwen;

 

want ghy syt Godt, dien ick tot hulpe verwachte;

 

laet liefde in my geensins vercouwen,

 

sterckt myn geloove, ghy stercke Godt van machte;

 

sonderlinge gondt my daer ick om doe clachte,

 

op dat myn hert u eens sonder swaerheyt // eere:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

 

 

 

prinche.

 

 

 

O Prinche, wilt my van u woort niet berooven;

 

want het is voer alle, die daer aen gelooven,

 

een cracht Godts, die dmerch duerdringt, ja, geest & leven;

 

tgeeft warachtich geluyt niet om verdooven,

 

theeft als de waerheyt altoos boven gedreven.

 

Ick verhuech my soo seere over syn aencleven,

 

gelyk een die den buet crycht daer hy nae vertoeft;

[p. 74]

 

tis myn erve, een schat van my hooch verheven,

 

duer louter silver sevenmael beproeft.

 

Ick hope daer op, als myn vlees is bedroeft,

 

dwelck ghy metten inblasenden geest condt stercken;

 

neemt ghy dbroot wt mynen mont dwelck myn siele behoeft,

 

soo blyff ick onvolcomen in alle myn wercken;

 

daerom, o woort, wilt op u knechts woorden mercken,

 

op dat ick met Davidt swoorts vruechtbaerheyt // leere:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

Per Weest dat ghy syt, Fruytiers
den oppersten prys tot Antwerpen
ses onsen silvers.