Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 67]

- LVIII - [O warachtich woort, dwelck was inden beginne]aant.

O warachtich woort, dwelck was inden beginne,
by Godt vlees geworden, voer my seer gestadich,
ter bequamer tyt, hier troost ick my inne,
van een maecht geboren, nu elcken beradich.
Dit warachtich woort en sal my niet versmadich
syn, o Vader, al is myn siel in getruere;
tis my geschoncken vol liefden genadich,
voer u, myn schult betaelt met syn bloet puere.
Neemt desen troost met vader, van u figure,
daar ick op stake, soo ghy my duert woort bevaelt.
Ende tis de waerheyt die oprechte duere,
Christus, uwen gesalfden, van boven gedaelt,
die my, duert woort der waerheyt, heeft weder gehaelt,
dryendertich jaer voer my gearbeyt // seere.
Nut dan: die spys is duer uwen geest bestraelt,
neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt //, Heere.

[p. 68]

 

In Christo woont de volle goetheyt int wesen,

 

my geschoncken, Vader, loff heb synen name,

 

inder eeuwicheyt, nooyt te volle gepresen,

 

die my na syn beloofte maeckte bequame

 

syns rycx, duert dragen van myn eygen blame.

 

Dit woort is geworden mynder sielen bate,

 

duer tslagen van myn sonden aent cruysen rame,

 

heeft my gebrocht inde warachtige strate.

 

Sterkt my, o Vader, dat ick den wech niet en late;

 

nemet bloet des gerechtigen soet van treke;

 

van my niet siet doch in wat benauden state

 

ben ick, spyst den mont wt de vloeyende beke

 

der genaden, dat ick des vyants net breke.

 

Ghy, die wt u woort allen donclaerheyt //; teere

 

ben ick & roep, om dat ick int vlees noch steke:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

 

 

 

Neemt dit fondament niet wt myns hertsen gronde,

 

Christus uwen sone, gecruyst in geender tyt,

 

op dat ick mach belyen, met mynen monde,

 

dat in hem de waerheyt is, die my heeft bevrydt.

[p. 69]

 

Van u comt hy costelyc gebenendyt,

 

syn weerde streckt verre boven den goude,

 

& heeft my met uwen woorde alsoo verblydt,

 

dat myn siel een is met Christus diese troude.

 

Soudy my dees hoop nemen? Neen ghy; geen froude,

 

Vader, men ooyt eenichsins aen u en vant;

 

want u rechtverdicheyt hem alsoo benoude,

 

dat hy moest sterven, & heeft alsoo triomphant

 

uwen thoren in genade verandert; want

 

myn hope was wech, dies troost my naer leyt //; eere

 

moet u alleen syn, Vader, ick roep om bystandt:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhelycke Vader, een God der erven,

 

daer ick duer uwen sone gegoeyt ben binnen,

 

neemt wt mynen mont niet, als ick hier sal sterven,

 

dit woort Christus, regent van myn vyff sinnen,

 

die duer syn doot duergedrongen is wt minnen,

 

by u, mynen Vader, daer hy te voren sadt

 

int leven; op dat ick als dan sou gewinnen

[p. 70]

 

een gerechtige voorsprake, neemt my doch niet dat

 

ghy my gegeven hebt: den genadigen schat

 

Christus, mynen broeder; soo is recht myn sake.

 

Met inwendige oogen van traentkens nat,

 

schreyt myn siele & hout met hem de wake.

 

Dits myn hope; & als ick deynde genake,

 

voer my, o Vader, en valt geen swaerseyt // meere;

 

& om dat den vyant haet sulck myn voersprake:

 

neemt wt mynen mont niet dwoort der waerheyt//, Heere.

Ghestelt op de Goublom int jaer
1564 den 4 april per Verbeyt den tyt
Olyftack in Antwerpen.