Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 141]

- XXXIII - [Dwoort waer duer hemel & aerde is gemaeckt]aant.

Dwoort waer duer hemel & aerde is gemaeckt,
boven tverstant, seer playsant // syn syn wercken:
al dat leeft betrout in hem, den vyant versaeckt,
alleene nae hem haeckt; // syn liefde wilt aenmercken.
Dit lieff heeft ons wtvercoren sonder hercken,
doen hy Adam maeckte, nae syn eygen beelt schoon,
& syn gracie dleven gaff, sonder verstercken,
inder vruechden percken // des paradys troon;
sonder syn verdiensten, oft eenigen loon,
stelde hem over alle dieren als heere.
Triomphant verheft hy den mensche ten toon:
onderhout syn sermoon // en goede leere,
eeuwich suldy leven sonder verseere.
Synen loff vermeere // in alle herte, fier:
aldus vant triomphant dit lieff myn leven hier.

[p. 142]

 

Elasen! dleven dat Adam was gegeven

 

heeft hy //, segick vry, // duer syn cranckheyt verloren;

 

waer duer, wy menschen, alle moesten sneven;

 

des doots aencleven // en eeuwich smooren

 

hadde ons omvangen duer sulcx oorboren;

 

maer dat lieflyc woort, seer soet & delicaet,

 

quam Adam met synder gratien te voren,

 

en heeft hem vercoren //, al was hy desolaet,

 

hoorende nae dwoort, gecreech hy noch goeden raet,

 

die beloofte des saets het woort betrouwende,

 

niet wanhopende, al was seer groot syn misdaet.

 

Diet te recht verstaet // en sal niet syn flouwende;

 

die tlevende woort wel syn duercnouwende,

 

syn verdouwende // deeuwich doots dangier:

 

aldus vant triomphant dit lieff myn leven hier.

 

 

 

Met Adam was ick verloren doer den vyant,

 

doen hy int paradys, // onwys // brack tgebodt,

 

Godt hebbende verlaten, vloot aen eenen cant;

 

maer tgoddelyc woordt vant // Adam, diet wel onthot,

 

& heeft ons alle bevrydt van die bitter not.

 

Allendich, catyvich, was ick boven maten

 

geworden duer Adam; want dalder swaerster lot,

[p. 143]

 

die doot en thelsche cot, // wilt dit wel vaten,

 

op my was comen & ick van elcken verlaten,

 

onder die moordenaers berooft, ter doot gewont;

 

soo quam dat godlyck woort, soet als honich graten,

 

my sondaer te baten // en maeckte my gesont.

 

Hy heeft myn schult betaelt meer dan thien duysent pont,

 

den aldersuetsten mont //, duer syn lieflyc bestier:

 

aldus vant triomphant dit lieff myn leven hier.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Dit lieflyc woort des vaders almachtich

 

hevet dleven gegeven, anders egeene,

 

& gevonden duer syn bitter doot seer crachtich.

 

Blyft altyt stantvastich // in syn liefde reene,

 

O edel siele, verhuecht in hem alleene!

 

Want hy, geweldich heere, is over de doot

 

triomphantelyck verresen wt sdoots geweene,

 

ons allen gemeene // geholpen wtter noot.

 

Hy roept ons, die belast syn met sonden groot;

 

hy is den wech, de waerheyt en dleven voerwaer.

 

Laet ons alle tot hem loopen, broeders minioot,

[p. 144]

 

ons voerspraeck & hoot //, dit is openbaer;

 

betrout dit lieff, de fonteyne des levens claer;

 

volcht hem altyts naer // en vreest sweert noch vier:

 

aldus vant triomphant dit lieff myn leven hier.

Terwen bloeysel tot Aerschot a.^o 1556.
Dwoort gheeft confoort.