Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 129]

- XXX - [Hoort ghy, Sions dochter, die noch syt clachtich]aant.

Hoort ghy, Sions dochter, die noch syt clachtich
in vreese geseten duer onkennisse blint,
wat my (eens u gespelinne warachtich)
geschiet is van hem die myn siele bevindt.
Als ick duer dboeleren, gans Adams gesint,
gewondt, ja doot, lach voer mynen vader goet,
heeft hy, myn lieff, als de getrouste bekint,
myn leven weder gesocht, gevonden metter spoet.
Waer duer, duer syn genade, liefde & ootmoet,
& menschwordinge, daer hy my me weckte
& op dede staen, my wassende van dbloet
des doots & der sonden dwelck my bedeckte;
syn siel hy voer my soo minnelyc streckte.
Dies ick wel seggen mach, duer dit aencleven // fier:
aldus vant triomphant dit lieff myn leven // hier.

[p. 130]

 

Op dat ick syn liefde sou kennen in desen

 

& op niemant sien, dan op hem alleen,

 

heeft hy my voorts gesterckt duer tsienlyc wesen

 

syns levens, hier op d'aerde, net & reen;

 

duer tvasten, bidden, waken, druck & ween;

 

my bewaerende als een hin haer kiecxkens siet,

 

& met syn soete leeringe gemeen,

 

my altyt troostende in myn verdriet.

 

Waer duer hy my oock een exempel liet.

 

syn voetstappen vlytig te volgen naer,

 

op dat ick als een rancxken, soo hy my hiet,

 

in hem (den wynstok) sou blyven vruchtbaer.

 

Siet, geenen last voer my en was hem te swaer,

 

midts desen sterken brandt der minnen verheven // fier:

 

Aldus vant triomphant dit lieff myn leven // hier.

 

 

 

Ow elcken liefde hy my noch al toonde,

 

desen compassiuesen Samaritaen!

 

Siet, met welcken olie hy my verschoonde,

 

opdat ick de tweede doot niet en soude ontfaen!

 

Hy is selfs als een lam totten cruyce gegaen,

 

myn misdaet dragende duer sdoots torment;

[p. 131]

 

maer, van Godt weder verweckt, is op gestaen

 

ten derden dage, soo ick weet, ongeschent,

 

ten hemel gevaren, sittende present

 

aen Godts rechter handt; daer ick by hem sal comen,

 

ja, alree ben ick inden geest die my sulcx inprent,

 

duer tgeloove, de herboringe vol vromen.

 

Wech, doot, van hier! Dese heeft u cracht benomen!

 

Dits mynen roem tegen u ingeven // schier:

 

aldus vant triomphant dit lieff myn leven // hier.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Triomphantelyc wast dat hy ooyt dede

 

dese, myn & alder mensen lieff vol trouwen,

 

voer Godt, daer de waerheyt altyt grypt stede,

 

hoe wel de weirelt dit qualyc can verdouwen.

 

Dus, ghy liefkens, wilt opt sant niet meer bouwen,

 

maer op Christus, den steen die eeuwich sal dueren,

 

die ons leven vandt en vindt, soo wy ons houwen.

 

Hier roept, weent & clopt minlyc tallen hueren,

 

hoorende comen opdoen, eerst dat hy begeert;

[p. 132]

 

opdat ghy syn goetheyt van u niet en weert,

 

soo moecht ghy met my elck seggen expeert,

 

tot synen prys, ten spyte den verdreven // gier:

 

aldus vant triomphant dit lieff myn leven // hier.

In viericheit groeyende Moysen doren
Schertogen bossche, per Cassiere,
ost Duer hope verwacht ick.