Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 5]

- II - [Corts ginck ic wandelen byden avont spade]aant.

Corts ginck ic wandelen byden avont spade,
daer icker hoorde seer deerlyck kermen;
ic dachte sy hebben verdriet oft schade.
Dus bleef ick wat staende, Godt moetse ontfermen.
Deen seyde: wat de ick gehout, och armen!
Myn wyff smyt my wel tienmael ter weken;
ja, stoelen & bancken werpt sy naer myn dermen.
Ic ducht sy sal my hals & beenen breken;
ic dencke sy is by vrou Grimmare geleken,
& ick by sinte Gommaer, diet al moet lyen.
Dander sprack: och! compere, hoort my eens spreken:
met de myne en sal ic geensins bedyen,
want sy is luy en vuyl, vol leckernyen.
Ja, peysdic, sydy soo gequelt met plagen:
de sulcke mogen thouwelyc wel beclagen.

[p. 6]

 

De sulcke mogen wel beclagen thouwelyc;

 

want, soo ick hoorde, elc was met de syn gequelt.

 

Och, sey deen, sy roept tot my soo bouwelyc:

 

Waer sydy ghy hennen? Floecx op! Soeckt, geeft gelt!

 

En ist dan niet wel naer haren sin getelt,

 

soo moet ic van cloppers boonen eten.

 

Ic houwe, al beriep haer den necker uit velt,

 

dat hy van haer sou worden ter neer gesmeten.

 

Och, staeckse doch onder deerde seven speten,

 

ic en houde myn leefdage immermeer meere,

 

want geen man int stadt en wert soo verbeten.

 

Ic moet haer knecht syn, sy is vrou & heere;

 

sy kyft, sy grimt, sy schuymt gelyc den beere.

 

Waey, vrint, sprack dandere, dblyckt tallen dagen:

 

De sulcke mogen thouwelyc wel beclagen.

 

 

 

Is douwe quaet, fel, boos van levene,

 

soo is de myn een landsaet sonder regement;

 

opt strate proper, fraey en jent, als de verhevene,

 

maer in huys isse mevrouwe van vuyl covent;

 

wat ic winne oft coope, twort van haer geschent.

 

Wie en sou dan sulc houwelyc niet betrueren?

[p. 7]

 

Ic geloove, had icse van te voren gekent,

 

dit verdriet en sou my nu niet gebueren;

 

want allen haer voorstel is lueren en sueren,

 

clappen, lammeren, van deen huys in dandere,

 

Dies ic om thouwelyc heb veel dolueren,

 

& druck brant in my, als den salamandere.

 

Dit clagen dees twee, elc tot malcandere.

 

Ic dachte tgaet sonder spreken oft vragen:

 

De sulcke mogen thouwelyc wel beclagen.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Moeten, dan dees jongens niet geluckich wesen,

 

die naer een vrouwe ketsen & loopen?

 

Als sy aen een goey geraken, twort gepresen;

 

want, naer myn duncken, soo ist om coopen

 

een sorchgelycke coomenschap; & niet ontcnoopen

 

en canmen den bant, dat is tquaetste van al.

 

Maer daer en dencken niet om de meeste hoopen;

 

dan, als sy een wyff hebben, hier in dit dal,

 

hen dunckt tis al gewonnen, spel en bal;

 

ten minsten dat sy de coe hebben metten seele,

 

niet eer en syn sy gerust dees jongens mal.

[p. 8]

 

Maer als sy dan een quaey crygen tharen deele,

 

soo roepen sy dickwils, eer acht dagen: beele!

 

gelyc ic dander twee hoorde gewagen:

 

de sulcke mogen thouwelyc wel beclagen.