Refereinen en andere gedichten uit de XVIe eeuw

verzameld en afgeschreven door Jan de Bruyne

[p. 1]

- I - [En verwondert u niet, ghy Godts vercoren // knechten]aant.

En verwondert u niet, ghy Godts vercoren // knechten,
in dieren tyden, oorlogen, oft sware geruchten,
al wil de weirelt Godts kinderen verloren // slechten,
metten cruyce Christi, wilt stoutelyc voren // vechten;
doet den schilt des geloofs aen, sonder duchten,
als Godts salige, vercoren: ten syn geen cluchten.
Met den geest der gerechticheyt u sterckelyc bevryt;
metten swerde inde hant, als troostige vruchten,
dwelc is Godts woort, datter scherplyc snyt;
metten palster van hope doch vruechdelyc stryt;
& vreest niet al haer boosheyts beginnen,
al wordt ghy als Davidt van Saul benyt:
metten cruyce Christi, sult ghyt al verwinnen;

[p. 2]

 

het moet al gecruyst syn, dat comt te lande binnen.

 

Al wil de weirelt Godts kinderen met consuys // plagen,

 

oock dinckende opt schriftueres versinnen:

 

elc die salich wert, moet met Christo syn cruys // dragen.

 

 

 

Wie was ter weirelt ooyt sonder stryden?

 

Aengaende die int geloove (syn) warachtich:

 

Patriarchen, propheten, en hadden geen bevryden;

 

ja, den Godts sone moeste selve lyden.

 

Omdat hy vander doot soude verrysen crachtich,

 

heeft hem de weirelt Christus gecruyst onsachtich,

 

vervolcht & versmaedt met drucke seere.

 

Wy, die syn erfgename syn warachtich,

 

moeten ooc soo vervolcht syn met sulcken keere,

 

want de discipel en mach niet beter syn dan syn heere.

 

Tot alle menschen heeft Christus gesproken int openbaer:

 

hebt ghy my lieff & soeckt ghy myn leere,

 

neemt op myn cruyce, & volcht my naer;

 

want den geloovigen en is tcruys niet te swaer.

 

Niemant en can Godts kinderen int abuys // jagen,

 

oock dinckende met de schriftuere voerwaer:

 

elc die salich wert, moet met Christo syn cruys // dragen.

[p. 3]

 

Hierom heeft ons Paulus tot eender leeringe geschreven,

 

in wiens geest noyt geen verblyden en was vonden,

 

dan int cruyce Christi hooge verheven:

 

verre sy van my, sprak hy int leven,

 

dat ic ievers in verblyden sou teeniger stonden

 

dan int cruyce Christi, goet in vergronden.

 

Maer dit cruys Christi, daar aff Paulus ons doet vermonden,

 

ten is van goudt, sullever, noch van metale.

 

Wie dit cruys draecht, tsy Vlaminck oft Wale,

 

hem en dienen geen oorcussen onder de ellebogen sochte;

 

want Godts kinderen, in sweirels wille, falen

 

& dragen tcruys Christi, met rypen gedochte.

 

Hoort Paulus, die byder kercken leven mochte:

 

nochtans, seyde hy, en wilde ic noyt naer sulcx gespuys // vragen;

 

al wast dat hy by nachte met syn handen wrochte:

 

elc die salich wert, moet met Christo syn cruys // dragen.

 

 

 

prinche.

 

 

 

Princhelyck, broeders, hout u cleyn van valuere;

 

veracht u de weirelt, syt erm inden geest.

 

Als ghy syt gecruyst met sweirels demuere,

 

dan sult ghy u troosten metter heyliger schriftuere.

[p. 4]

 

Alsoo Godt ons leert: de weirelt niet en vreest,

 

ic hebse verwonnen; Johannes schryft: den keest

 

oock staet ons int Evangelie bewesen:

 

ic en come niet om vrede, int sweirels foreest,

 

maer ic brenge u tsweert, spreckt Christus, soo wy lesen;

 

tis noot, daer moet vervolginghe wesen:

 

wee hen door wie dat sal geschien!

 

Dus, broeders, al is tvlees gecruyst en besnesen,

 

en wilt daerom van Godts woort niet vlien;

 

ic gaen vuer, ic wil u een plaetse bespien.

 

Al wil de weirelt Godts kinderen met confuys // plagen,

 

blyft volstandich, dits Christus bedien:

 

elc die salich wert, moet met Christo syn cruys // dragen.