Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2005 (nrs. 109-112)

[p. 114]

Raoul Schrott
Cefalù

Toen het de stad van de saracenen was dompelden vrouwen
Hun wasgoed in zoetwaterbekkens aan zee · golven vloeiden
de kanalen binnen en spoelden de zeep uit en
dropen schuimend weer af · boven de klont huizen
verrees de rots van schelpkalk en verhief
zijn vorm van een hoofd: en in zijn reliëf
lag het zuiverste wit · toevoeging van lood
aan het looi gaf een glans als van markasiet
verdigris kwam uit Griekenland en was als groenspaan
zout dat uit koper werd gewonnen · voor de moskeeën
kwam turkoois uit nishapur en spiegelde het groen
aan zee en van ver daar weer achter ook ultramarijn
fijngemalen lapislazuli uit de hindukush
dat boven het vuur tot wit glas werd geblust
fijn geraspeld uit takken van de indiase waid werd indigo
maar de wasvrouwen noemden het anders: al-nil
vanwege het poeder dat zo blauw was als de rivier die ze
nooit hadden gezien en de tinctuur uit smyma: al-azarah
sap uit de wortels van de meekrap · niets echter
was kostbaarder dan het secreet van een slakje: purper
dat aan de rode zee nog tot steen verstarde · rehj al-ghar
daarentegen was ertsstof en kwam in holen voor
verhit verdampte het domweg · op de golven en hun licht
daarentegen verpulverde het arseen nacht na nacht
tot het fijnkorrelige goudkleurige pigment
van de zon en de schreefjes waarmee elke soera hier begint
de zee tot ver in de verte een stukgelezen foliant
waarvan de pagina's de klippen bleken · koud branden
in het kalk om de ochtend opnieuw zijn wit af te vangen.

toen het de stad van de saracenen was wrongen vrouwen
op stenen wasplanken de was uit · het opspannen

ervan gebeurde ergens hogerop in de tuinen

[p. 115]

 

een beeld van de zomer · hitte vol schaduwschimmen

 

woorden die ver door de stille namiddag drongen

 

en nergens iemand om ze in woorden te vangen

 

een taal waarvan ik de vloeiende letters slechts leen -

 

met al die sierlijke staarten die ik teken als kustlijn

 

met havens als puntjes erboven - om jou te schrijven:

 

zoals anderen die misschien geen brieven schreven

 

maar van een reis kleine zakjes met kleuren toonden

 

om uit te drukken wat woorden niet konden

 

door de donkere kleurstof op een leeg blad uit te schudden

 

hun blik gericht op degene die ze als geliefde hadden

atelier sul mare 31 xii 00

vertaling: ard posthuma