Het Antwerps Liedboek. 87 Melodieën uit 'Een schoon liedekens-boeck' van 1544. Deel 1. Liederen
(1975)–Anoniem Antwerps liedboek–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 132]
| |
Een oudt liedeken1.
Ga naar margenoot+ O Venus' bant, o vierich brant!
Hoe heeft dat vrouken so playsant
Mijn herteken onbedwonghen?
Dat doet haer troostelijc onderstant,
Twelc mi hout inder vruechden bant
Gheswongen, ondanck der nijders tongen.
2.
Reyn lieflijck beelt, reyn suyver juecht
Ende wel ghedaen vol alder duecht,
Aen u staen alle mijn sinnen.
Als ic u sie, mijn herteken verhuecht:
Ghi zijt die mi troost gheven moecht
alleyne, och wout ghi dat bekennen reyne.
| |
[pagina 133]
| |
3.
In trouwen vry, waer dat ick si,
Hebbe ic bereyt mijn herte tot dy;
Nochtans moet ic u derven.Ga naar margenoot+
Gheen meerder pijn noch lijden in mi
dan dat ic u niet en mach wesen bi.
Mer sterven, dat sal ick noch verwerven.
4.
Dat blijde woort is mijn confoort,
dat heeft nu strijt in mi ghestoort,
Mijn herte en mach verwerven.
Och heere, hout mi van moede accoort!
Ghi zijt die alle mijn cracht doorboort
Alleene: lief, wilt mi troost verleenen.
5.
U fier gelaet, u soete aenschijn
Belieft so wel dat herte mijn.
Och wout ghi mi troost gheven!
Ontfanghet mi doch in dat herte dijn,
So sal ick die alderliefste zijn,
Sonder sneven, boven al die ter werelt leven.
6.
U woordeken soet mijn trueren boet,
Si leyden mijn herte ter minnen vloet,
Al reyn van alle smerten.
Hout u gestadich, wat ghi doet!
Tot u seynde ic alle mijn groet
Op aerden, tot uwer ganser waerden.
7.
Och vrouwen raet is dicwils quaet,
Mer dat si mint ende na versmaet
En zijn geen abel seden.
Dies hope ic; daer alle mijn troost aen staet,
Si is int woort als in die daet
Besneden, dies ben ic badt te vreden.
8.
Aen u so staet mijn leven al,
Ghi zijt mijns herten liefghetal,
Ten can mi niet vergheten.
Mijn herte gheen liever kiesen en sal,
door eenich druck oft ongheval,
door weten, dies wil ick mi vermeten.
9.
Ick ben haer raet ende niet so waert.
Haer minlike woord mijn herte doorgaet.
U, alderliefste, wil ic wachten.
Door u so lijde ic menich leet,
Aen u alleen mijn hope steet,
Met crachten, dus wil ic op u wachten.
| |
[pagina 134]
| |
10.
Die swane singt, wanneer haer dwingt
die doot, diet al te niet bringt.
dus volghe ick haer natuere:
Ga naar margenoot+ Ic proeve vroech, also mi dinct,
dat si voor mi een ander winct
Ter duere, mijn edel schoon creatuere.
11.
Van u en scheyde ic nemmermeer.
Ghi sijt mijn troost ende mijn begeer,
Gheeft mi nu troost ende hulpt te mate.
die liefde quelt mi also seer!
Wilt mi doch gheven troost noch meer
Ende bate, daer ic mi toe verlate.
12.
Die duyve puer hout haer natuer,
Dat suyver is, al haer gheduer,
Als haer gaey laet zijn leven.
Hier in so neme ic een figuer:
Bedroeft blijve ic in Venus' vier
Mijn leven, och woudi mi troost gheven!
13.
Och minlic aert, schoone roose gaert,
O soete lief, dat is Venus' aert,
Blijf nu in mijn gedachte!
O reynste mijn, in wien vruecht vergaert
Peynst: arbeyt is doch loons wel waert,
Tgedachte noyt stercker min en wrachte.
14.
Ick blijve u dienaer altijt cleyn.
Tot uwen dienste ben ic gemeyn,
Ghi sijt nu des ooc wel weert.
Ontdoet mi op u gonsten reyn,
Ghi zijt mijn alderliefste greyn
Van waerden, gheen liever lief op aerden.
15.
Mijns herten saet, die ick nu meyn,
Want si is vanden fluyten reyn,
Die mi nu heeft bevanghen,
Want ghi die ghene zijt alleyn,
Al in mijn herte, dat hoochste greyn
Met sanghen, daer na staet mijn verlangen.
16.
Oorlof, mijn lief, des ben ick riet.
Ick en meyn den uutersten oorlof niet,
Mer altijt troost begheeren.
Mer dat ghi liever een ander siet,
Dat doet mi druck ende oock verdriet
Al teenen; alst past het sal noch keeren.
| |
[pagina 135]
| |
17.
Mocht ic een woort van u ontfaen,
So soude ick trueren laten staen
Int spijt der nijders tonghen.
Tot uwer eeren is dit ghedaenGa naar margenoot+
Ende willet van mi in dancke ontfaen,
Reyn jonghen, dat ick hebbe ghesongen.
18.
Och waerdijs vroet, dat ick lijden moet,
Wanneer ic vinde wederspoet
Aen haer dien ic betrouwe,
Wanneer si sulcken teeken doet,
Tbeginsel waer wel ghelaten goet
In vrouwen, die dicwil leyt in rouwen.
|
