Het Antwerps Liedboek. 87 Melodieën uit 'Een schoon liedekens-boeck' van 1544. Deel 1. Liederen
(1975)–Anoniem Antwerps liedboek–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 136]
| |
Ga naar margenoot+ Van die coninghinne van Denemercken1.
O radt van avontueren,
Hoe wonderlijck draeyt u spille:
Den eenen moet ongeluc gebueren,
Die ander heeft so wel sinen wille.
Van die coninghinne van Denemercke,
Ysabeele, dat vrouwelijc graen,
Die clachte die si dede,
God verleene haer die eewige vrede,
Dat suldi hier na verstaen.
2.
‘O coninck van Denemercken,
Mijn man, mijn here reyn,
God wil u in duechden stercken
Ende alle mijn kinderkens cleyn.
Nu moet ic van u scheyden
Ende laten u in eenen soberen staet.
God willet hem vergheven
Die ons dus hebben verdreven,
Oft daer toe gaf den eersten raet.
| |
[pagina 137]
| |
3.
Mijn broeders zijn verheven,
Ende mijn susters in staten groot.
Eylaes, wi zijn verdreven
Ende liggen hier in groote noot!
O heeren ende Prelaten,
Diemen hier al met ooghen aensiet,
Coemt doch alle mijn kinderkens te baten;
dat icse nu moet laten,
dat is mi een groot verdriet.’
4.
Die Coninc sprac met weenenden ooghen:
‘Och edel vrouwe, en zijt niet versaecht.
Hoe salt mijn herte ghedoghen,
dat ghi dus deerlyc claecht?
die kinderen sullen wel op gheraken:
Den Keyser wort haer onderstant.
Ic hope ick salt so maken,
Gods gracie sal met mi waken,
dat ick sal comen in mijn lant.’
5.
‘Adieu, vrou Janne, lieve moeder,
God behoede u voor teghenspoet.
Ende u, Kaerle, lieve broeder,
Dat edel Keyserlijc bloet.
Hadde ic tegen u moghen spreken,
Mer ic moet sterven die doot,
Ende claghen u mijnen ghebreken,
Dat mijn kinderen niet en worden versteken,Ga naar margenoot+
So en ware mi gheen stervens noot.
6.
Adieu, hertoghe van Oostenrijcke,
Donfernandus, broeder goet,
Ende Leonora dier ghelijcke,
God behoede u voor teghenspoet!
Ende Katherijne, suster reyne,
Die ic noyt en hebbe gesien.
Adieu, mijn kinderkens cleine,
Adieu, mijn vrienden alle ghemeyne,
Adieu, mijn man, coninclijck engyen!’
7.
Dit heeft die coninghinne ghesproken
Te Swijnaerde, alst is bekent,
Daer haer herte is ghebroken,
Den Coninck daer zijnde present,
den xix Januario tghewaghen,
CCCCCXXV beleven.
Hi machse wel beclaghen
Ende in zijn herte draghen,
Also langhe als hi mach leven.
|
