Nagelaten gedichten

[p. 15]

O van 't ongerept ontroeren...

O van 't ongerept ontroeren,
nauw-geboren, ongezeid,
huivrend reeds de pennen roeren
aan de vlerken van den Tijd;

zien, hoe de eigen adem-halen,
klarend voor 't verbaasd gezicht,
schuiven aan de zonne-stralen
als een waas van schóoner licht;

proeven, in de diepe groeven
die de roodste lippe graaft,
hoe het langst en wrangst bedroeven
de eêlste en rijkste liefde laaft;...

- worde ik als de wees, gezeten
aan een schoon en breed festijn,
die van vreugde mag vergeten
vroede spijs en kloeken wijn;

laat ik stappen naar het duister
en me zeggen: ‘'k ben voldaan,
want er is geen zonne-luister
die uit mij niet is ontstaan.’