Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 3

[p. 236]

Van den bonten Houdevare¹.

Ic hoorde segghen in een wile²,
Maer ic hilt al over ghile³,
Van een bonten houdevare.
Daer naer quam ic in een lant
Daer ic eenen meester vant,
Die mi seide trecht ende tware
Welc een recht bont houdevare ware:
Een man, die een scoon wijf heeft,
Ende by eer quader lodigghen leeft⁴,
Ende men hem dan sijn wijf ontbruudt⁵
Stille, of openbare, of overluut,
So dat ter kennissen comt, int clare:
Dats een recht bont houdevare.

Uit een handschrift der XV^e eeuw, in klein-folio, ter bibliotheek van Burgondie, N^o 837-845 van het inventaris.

J.F. WILLEMS.

1 Houdevare, odevare, ooivaer. Gelyk de franschen hun woord cocu van coucou (cucullus) hebben gesmeed, by ons de koekoek, een vogel die in een anders nest gaet eieren leggen, zoo gebruikten onze voorouders, in den zelfden zin, den naem van ooivaer.

2 In een wile, op eenen tyd.

3 Over gile, voor bedrog, voor een kwint.

4 By eer quader loddighen leeft, by een (eenre) kwade h... leeft.

5 Ontbruudt, ontbruidt, van broeden (coïre), van welk laetste ook bruidegom afstamt.