Limburgsche legenden, sagen, sprookjes, en volksverhalen. Deel 1

Het uitvinden van den almanak te Nederweert.

Ein eeder weit et'good als det den Almanak
Er neet te missen is en wóónt in eeders zak,
Bij errem en bij riek, bij gróót, zoö waal als klein,
Dao ìs hè jaoren lank, jao eeuwen algemein.

[p. 207]

 

Mer hèt er onder ug wul emes óót gedacht,

 

Weem det er os het éérst hèt op 't idéé gebracht.

 

Dij eer dij kumtj os touw, dij kumtj aan Nèrewéért,

 

Ofschóón men 't dikwiels hèt oèt aafgunst umgekéérdj.

 

 

 

De alderéérste mins dè vreuger hij bestong,

 

Dè waas ein deugdzaam man, dè gèr ter kérke gong,

 

Hè kindje gein verdreet, wiel hè dééj, wij hè most,

 

En hij won mèt zien vrouw verdekzeld good den kost,

 

 

 

Het spek waas douw neet raar: gants Nèreweert waas bos

 

Vol vètte vèrrekus: dao ging hè mer op los;

 

Hè haai aan niks gebrek, jao zellefs èvervlood,

 

En 't kòòksel van zien vrouw waas veur'ne prins wul good.

 

 

 

Hè waas ein ievrig man, ein werrekzame zéél,

 

En ging den zomertied gestadig nao de Péél;⁽¹⁾

 

Als dan oug wintjer kwaam, waas hè gaar neet verveèrd.

 

Hè bleef dan mer zie piepke rouken bij den hèrd.

 

 

 

Aldus aan niks gebrek en alles nao den wins,

 

Zoo waas hè ummers jao ein zéér gelukkig mins.

 

Mer dikwiels dacht hè nao, det hè vergèten kost,

 

Wannéér het Zondaag waas en hè ter kerke most.

 

 

 

Hè kwaam dan op 't gedacht te maken zeven pin

 

En als de zon opkwaam staak hè der einen in

 

Wat bòlen-turf vast, en als ze waoren op

 

Dan waas de Zondaag dao, en alle vreugd ten top.

 

 

 

Dus wòrd den Almanak ontdekt door dit verstandj,

 

Dè neet te missen is zoo min veur stad es landj;

 

Mer 't doordje mennig jaor éér dit de aandacht trok

 

En éér hè waas pampier, in plaats van turrefblok,

P.H.H.

(1) Peel: - eene waterachtige streek, waar de Limburger turf steekt; komt van pellen, peulen, synoniem van schillen.