Verzamelde gedichten

[p. 1791]

Ongeluk (Mala suerte)

*

Het dichtste kreupelhout
Is bergafwaarts te vinden.
Bekneld tussen harde stenen,
Tussen het dreigend donker
Tussen de bittere geuren
Die de struiken overspoelen.

Verborgen bloeit aan de rand
Van die vreselijke afgrond
Een grote rijkdom en weelde
Van kleuren;
Zwerft over woelige golven
De glans, de pracht, het vuur.

Als ik daar een woning had,
Daar waar het beekje kabbelt,
Een kleine, nederige stulp,
Hoe zielsgraag zou ik ontvangen
Mijn meisje, mijn heerlijke lief!
IJdele hoop,

Want haar onverbiddelijke vader
Want haar ziekelijke moeder,
Die verschrikkelijke tiranne,
Verboden haar mij te spreken,
Als was het één woordje maar.
Zij laten haar nooit uit het oog.

[p. 1792]

 

Reeds begint haar schoonheid te tanen,

 

Zoals eerder die van haar zus.

 

Reeds draagt zij eenzelfde lijden.

 

Weldra, op gelijke wijze,

 

Verwelkt en wasbleek van kleur,

 

Vergaat zij.