Verzamelde gedichten

[p. 1657]

Ik roep u vanaf een muur

*

Luister, broeder, ik roep u luid,
vastgeslagen aan een muur
waar de duisternis 't nest
met onguur
broedsel heeft gevest.
Hier bleef toch, als een kruid
dat uit een rotsreet wast,
mijn stem onaangetast:

zij die haar vlag nooit bespoog

noch ooit haar schouderen boog,

nooit in haar liederen loog

noch boze Nacht binnentoog.

Twintigmaal zong de lente, en vervloog.
In ketens de gloed van mijn bloed.
Mijn vleugels geprangd in een klem.
Nu roept, zonder traan, mijn stem
om u; mijn tong een kwetsuur
die gaat branden
als een vogel van vuur
voor uw raam.

Geen dag langer, vriend. Neen, gedoog
niet meer de blaam
van die blinde kerkerwanden,
zoveel uitwegloos licht,
zulke deuren, steeds dicht
voor mijn oog.

[p. 1658]

 

Mijn hart zet op u zijn hoop,

 

verwacht uw woord; woedt met het getier

 

van een sterke, in zijn loop

 

verstikte rivier.

Naar Marcos Ana