Verzamelde gedichten

[p. 1557]

Judith

*

Bloederig hangt, van 't rustbed naar de grond,
Een schouder des tirans vol ongena
Die voor de muren van Betulia
Tegen zichzelf bliksems ten hemel zond.
Rood baldakijnfloers, nog door 's heersers vuist
In kramp omvat, onthult zijn star-verkilde
Gruwzame romp. De schuimend uitgespilde
Verwilderende wijn, verspat, verbruist,
Bevlekt het harnas. Tegen de omgesmeten
Tafel schitteren splinters. Plichtvergeten
Sluimren bewakers. - Op de stadsmuur glanst
In praal, door 't volk van Israël bekranst,
Zeeghaftig de Hebreeuwse. En 't afgehouwen
Ontluisterd hoofd geeft zij alom te aanschouwen.

Naar Lope de Vega