Verzamelde gedichten

[p. 1556]

Hulde aan Edgar Allan Poe

*

Na Vondel's kathedraal: zijn orgel, 't Licht bezingend,
Na Bilderdijk, wiens drift, als winterstorm doordringend,
Staag woedde: ‘sisterroede of doffe rinkelbom...’
Riep deze gids mij toe, door 't somber heiligdom
Der zielsgeheimen: weelde en pracht van droompaleizen,
Vuurschijnsels, ruig moeras, en trage nevel-grijzen.

Bedwelmingsdamp der heetste hartstocht, in de kramp
Van 't starste zelfbedrog? Of dwalm van rouw en ramp?
Ik weet alleen hoe mij zijn luister vergezelde
Waar wellust mij doorschroeide, of razernij mij kwelde.
Zwart floers om englenschoon, om fee- en houriglans.
Ik zweefde op zijn muziek: Prospero's vlammendans.

Geen kille ontnuchtring rooft of dooft zo diepe schittring,
Zo rijke geur, aan mijn verrukking en verbittring
Uit eigen jeugd verknocht. Koos hij met overleg
Zijn koers, en baande ik door de dwaaltuin wild mijn weg,
Hij bleef mijn meester, en ik eer hem. Zijn gebreken
Doorzag ik steeds. Maar nooit zie ik zijn roem verbleken.