Verzamelde gedichten

[p. 1531]

Romance van het blanke meisje

*

‘Blank zijt gij, mijn vrouwe: blanker
Dan stralen der zon zijt gij.
In vrede, en vrij van mijn pantser,
Wilde ik sluimren aan uw zij.
Nog sliep ik nimmer hierzonder,
Wel zeven jaar dat ik doolde,
Zo werd mij 't lichaam daaronder
Zwart, of ik tot roet verkoolde.’
‘Geen schrik hoeft uw rust belagen,
Kom tot mij: De nacht begon,
En de graaf is ginds uit jagen
Naar de bergen van Leon.’
‘Dat nu de dolheid zijn honden
En de aadlaar zijn valk vermoord!
Dat hij, dood aan 't paard gebonden,
Versleurd word naar deze poort.’
Toen, op die vervloekingskreet,
Verscheen de graaf, en trad nader.
‘Blank meisje, zeg wat gij deedt,
Gij dochter van een verrader!’
‘Heer, stil alleen in groot leed
Kam ik mijn haar: thuis alleen,
Omdat mijn man mij vergeet:
Hij wil naar de bergen heen.’
‘Deze onrust heeft andre reden
Dan mij 't vals meisje verklaart.
Ik hoor nu duidlijk beneden
't Gehinnik van een vreemd paard.’
‘Dat paard, als geschenk, had heden
Mijn broeder u toegezonden.’

[p. 1532]

 

‘Van wie, in 't portaal beneden,

 

Heb ik dan wapens gevonden?’

 

‘Heer, deze wapens beneden

 

Heeft ook mijn broeder gezonden.’

 

‘En zond hij dan mee die speer

 

Die ik nog van hier kan zien?’

 

‘Neem die speer, en dood mij heer,

 

Daar ik zulk een dood verdien.’

Naar een Spaans lied van omstreeks het einde der Middeleeuwen