Verzamelde gedichten

[p. 1529]

‘Suite in december’
Een lyrische cyclus door Bert Voeten

*

Een wezen met opgeheven klauw
Dat als vrouw begint, en eindigt als pauw;
Op haar hoofd ook een hoedje met pauweveren -
Men vraagt, wat zo'n plaatje moet illustreren?
Leest een ode daarnaast, als van Sappho: de broosheid
Van 't lichaam der geliefde - denkt aan achteloosheid
Van uitgever of zetter. Doch dieper ontdekt
Men ‘De pauw die zich in uw rank lichaam rekt’.

't Lijkt een schuchter-moderne en mondaine rite.
In de bankreits van deze Decembersuite
Krijgen mensen wel meer iets met vogels gemeen:
‘Kellners wieken geruisloos om ons heen’.

Door zoveel metaforen en metamorfozen
Gaat het wezen verloren. Dit pad, eens gekozen,
Geeft men moeilijk weer op. Wat hier zonder misschien
Werd bereikt - mooglijk nóg wordt bereikt - kan men zien
Bij momenten. Vér-'t beste acht ik bladzijde tien
Met heerszuchtige koorts, en getande gewassen.

Tegen 't slot van de cyclus, om ons te verrassen,
Komt ook 't hoedje terecht. ‘Van de duizend namen
Zijn er duizend’, zegt Voeten (ik wil 't graag beamen,
Mits 't nu werkelijk uit is met alle grimassen)
‘Die u als kleine zwarte hoeden passen’.

[p. 1530]

 

Hij plaatste voorin de Decembersuite

 

Een spreuk, die kan dienen als carte de visite:

 

Hij koos een vreemd motto uit Paul Eluard,

 

Als wilde hij zeggen: ook die doet het raar;

 

Ik hoef mij niet schamen. Daar is iets van waar.