Verzamelde gedichten

[p. 1478]

Rijmkritiek op ‘Levensgedichten. Verzen die ieder begrijpt’ van Tineke Hofman-de Vries

*

Dit is: wat iedereen begrijpt.
Mijn geest is hiervoor niet gerijpt.
Dit heet: zo helder als de dag!
En ik ben criticus. Maar ach:
Reeds bij 't begin van 't eerste lied
Erken ik: dit begrijp ik niet!

Ons Holland is een heerlijk land
Met bos en zee, met duin en strand.
Die vruchtbre klei, dat drassig veen,
Dat vind je in Holland, dáár alleen.

Hoe kon de landgrens d i e beperken
Mevrouw: die drassigheid van 't veen?
En waarom die zo'n deugd is? Neen:
Reeds d i t begrijpt niet iedereen!
't Lijkt mij geen pretje: been voor been
Te zinken, als de plompste steen
En dan te stikken. Maar ik meen
Dat u daar weinig van zoudt merken:
U peddelt over alles heen!

Maar zo'n moeras is heus geen weelde:
Vraag dat maar op het Vliegveld Eelde.

Als in de lente alles bloeit
Alom 't ontluikend leven groeit,
De merel zingt op hoge toon,
Dan is ons Holland wonderschoon.

[p. 1479]

 

Dat klinkt mij werklijk t e gewoon:

 

Een àl te wel bekende deun

 

En 't heeft wat veel van ‘wunderschön’.

 

 

 

Als d'hete zon de zomer meldt

 

En 't koren rijpt op 't wijde veld

 

Als loon voor 's landmans nijvre hand,

 

Altijd houd ik van jou, mijn land!

 

 

 

Zelfs dan? Mevrouw, ik vraag: hoe kan 't?

 

Ook dat gaat boven mijn verstand.

 

 

 

Als in de herfst de stormwind raast,

 

En door der bomen toppen blaast,

 

Als herfstzon tovert kleur en gloed...

 

Ook dan is 't in ons Holland goed!

 

 

 

Mevrouw: dat pleit voor uw gemoed.

 

 

 

Als 's winters vorst het land doortrekt

 

Of sneeuw en ijzel 't al bedekt,

 

Als ieder huivert van de kou...

 

Ook dan mijn land, hou ik van jou!

 

 

 

Dat gaat mij net als u, mevrouw.

 

 

 

Als 't maanden regent dat het giet,

 

Zing ik nog steeds mijn hoogste lied:

 

 

 

‘Een beter landje ken ik niet!’

 

 

[p. 1480]

 

Als ieder van de hitte smoort,

 

Denk ik: ‘daar is geen beter oord.’

 

Als ieder van de kou verrekt

 

Ben ik zo blij en opgewekt.

 

 

 

Al is mijn landje ook maar klein,

 

Het was, het is, en het zal zijn

 

Klein stipje op de wereldkaart...

 

Maar moedig steeds en onvervaard.

 

 

 

Zo'n dapper stipje is daalders waard!

 

 

 

En wat de toekomst brengen moog,

 

De eer van 't land houd ik steeds hoog.

 

Voor altijd heb 'k mijn hart verpand

 

Aan 't wondermooie Nederland!

 

 

 

Dit is begrijpelijk: dit kwam

 

Uit ‘Alle man van Neerland's stam’.

 

We vragen vaak: hoe kan 't bestaan?

 

Maar nooit: waar haalt ze dát vandaan?

 

Zo vulde ik met gemak de krant,

 

Want waar ik 't pak, is 't intressant.

 

We zouden schomlen op 't gedein

 

Van 't vers, als in een boemeltrein

 

Of op een allemans plezierboot.

 

Maar er is ook iets als papiernood.

 

Daarom slechts enkle curiosa

 

Van dit als vers vermomde proza.

[p. 1481]

 

Als ik 't Herrenvolk hoor

 

En hun liedren in koor

 

 

 

De geschondene straten doorklinken.

 

Voel ik lust ze te slaan

 

Tot 't gezang is vergaan...

 

Maar helaas hoor ik niet tot de flinken.

 

 

 

Had u dat maar gedaan:

 

Stop met kurk een vulkaan,

 

En uw naam zal in eeuwigheid blinken!

 

 

 

De Hollandse Leeuw spreekt

 

Met dondrende stem:

 

‘Ik worstel, verdronk haast,

 

Maar zie, ik ontzwem!’

 

 

 

Eerst een proestende leeuw

 

Die maar ploetert en plast:

 

Dan die dondrende schreeuw

 

Die daar prachtig bij past.

 

 

 

Ik heb het niet verdiend, o Vader,

 

Dat Gij mij steunt en sterkt en leidt.

 

Uw zegeningen altegader

 

Maken mij stil van dankbaarheid.

 

Uw liefde, trouwe Hemelheer,

 

Omstraalt mijn leven telkens weer.

 

 

[p. 1482]

 

Hoevelen kwamen uit de tropen,

 

Gij naamt ze man en zonen af.

 

Ondanks hun bidden en hun hopen

 

Liet Gij ze Heer, niet eens een graf.

 

Mijn harte schreit van medelij......

 

Zou ik dan beter zijn dan zij?

 

 

 

Hoe zal ik ooit Uw goedheid prijzen?

 

Gij schenkt mij zulk een groot geluk.

 

Hoe zal mijn hart U dank bewijzen?

 

't Zijn enkel bloemen die ik pluk!

 

Mijn handen vouwen zich te saam,

 

Mijn lippen staamlen Uwe naam!

 

 

 

Waar 't anderen zo slecht verging

 

Is deze vreugde een lelijk ding.

 

Uw ‘Ter Geleide’ spreekt van mooie

 

Gedachten. Wat mag dát bedoelen?

 

Dat men zich zand in de ogen strooie

 

Door wel met andren mee te voelen

 

Doch 't roeme als liefdeblijk des Heren

 

Dat Hij niet ú, maar hún wou deren?

 

 

 

Eén ding begrijp ik toch uitstekend:

 

't Is alles op succes berekend.