Verzamelde gedichten

[p. 1437]

Romancen

IV

*

Hij ging naar huis in 't najaar
Toen 't woud lag onder 't maanwaas.
Hij zag een vrouw van ver al
Aan 't einde van de laan staan.

Zo helder als die plek was
Kon hij haar niet herkennen.
Daar wandelde ze onhoorbaar,
En duidlijk zag hij dóór haar
De berken en de dennen.

Hoe kwam hij langs haar heen
En langs de heldre plas?
Hij wist het niet: alleen
Dat hij om 't hoge gras
En over 't witte steen
Een eekhoorn weg zag rennen.

Hij brak de deur alras
Met nuchtre sleutels open;
Verkropen op de gang,
Op muren bleek als was,
En tastend aan 't behang
In diepste stilte, scheen
De maan door 't vensterglas.

[p. 1438]

VI

*

Zou iemand mij blij ontvangen
Met welkom van jubelzangen?
Mijn duif, trouwe liefdebode,
Breng dan die brief naar hem toe:
Ik ben hoop en wanhoop moe,
Slaap eenzaam gelijk een dode.

Soms wacht ik, en 't komt mij voor
Bij nacht, of ik stemmen hoor
Door storm en riviergebruis
Heel ver over land en zee.
Waarom neemt niemand mij mee,
Weg van hier, weg van dit huis?

Vaarwel; ik wil onder stralen
Van vreemde gesternten dwalen:
Een reis in een razend spoor
Langs nimmer gedroomde banen;
Een blik op witte vulkanen,
Een luchtsprong, de wolken door.

[p. 1439]

VII

*

Bos en weide vol woeste bloei;
Daar openden zich spelonken
Waar 't warrelde en wuifde en woei
Van duizenden bonte vonken;
Daar lag ze in juweel te pronken
Als een roos onder 't vlindergestoei:
Prinses, in de toverboei
Van zinsbedwelming verzonken.

Sluit uw poorten, uw bloemgordijnen,
Droef paleis dat haar sluimer dekt:
Naar de nacht waar geen sterren schijnen
Doolt haar ziel die niemand meer wekt
In de schaduw der doodsravijnen.
Hier werd haar 't geluk misgund
Omdat zij, als een verblinde,
Door eigen schoonheid bedrogen,
Steeds dromend met open ogen
Zichzelf toch het meest beminde.
Had zij ooit anders gekund?

[p. 1440]

VIII

*

Als een oproer losgebroken
Door dit veendal vol moeraswalm
Kwam 't gedrang dier duistre spoken:
Huis, boom en steenwal zwichtte in hun stormloop
Vertrapt als een grashalm, verslijmd als een wormhoop; -
Onder schijnsels van flambouwen
Kreeg ik plots een steeg te aanschouwen,
Toen een dak met gruis van pannen
Waar de poort geen vlucht meer toestond
Over bouwval, berm noch woestgrond.
Hoog uit een muurkram rukte ik een vuurvlam,
En ik merkte, op die plek gebannen,
Dat ik danste over folterkuilen.
De monsters werden mannen,
De fakkels werden vrouwen.
Als een wrak blijf ik opgericht
In de maalstroom van hels benauwen.
Smaad en schimp aan mijn wanhoopsplannen!
Eeuwig zal ik rond moeten zwieren
Met een schop naar die dolle dieren,
Met een zwaai om hun scherpe klauwen,
Met een sprong over open muilen;
Hoor hun gieren, hoor hun huilen,
Zie de stad in 't avondlicht!
Zie de verre heuvels grauwen!
Alle deuren dreunen dicht.
Nergens, nergens mag ik schuilen.