Verzamelde gedichten

[p. 1413]

Annabel Lee

*

Het was eenmaal, ver in een koninkrijk
Aan de bruisende zee nabij,
Dat een meisje daar woonde, geen ander gelijk,
In vroeg bloeiend levensgetij;
Niets bestond voor haar op het wereldrond
Dan haar liefde en de liefde van mij.

Wij waren kinderen daar, wij twee,
In dat land, aan de zee nabij,
Maar wij minden met meer dan ooit liefde heet,
Zo verheven en wild en vrij;
Deze liefde benijdden de zwevende serafs
Der hemelen haar en mij.

En dit was de reden dat, lang geleden,
In dat land, aan de zee nabij,
Een verkillende wind, uit een wolk gegleden,
Haar wegnam van mijn zij;
Daarom kwam toen haar eedle verwant
En droeg haar ver van mij,
En sloot haar op in een altaarschrijn
Aan de bruisende zee nabij.

Geen engel kon meer gelukkig zijn:
Ze benijdden haar en mij;
Ja, dit was de reden, zo weet iedereen
In dat land, aan de zee nabij,
Dat een ijzige wind uit een wolk verscheen
En haar wegnam van mijn zij.

[p. 1414]

 

Maar sterker die liefde, waar wij mee minden,

 

Dan van anderen, ouder dan wij,

 

Van vreemden, veel wijzer dan wij,

 

Want noch englen die dalen uit hemelse winden

 

Noch de duivlen van 't vloedgetij

 

Misleiden mij over haar voortbestaan

 

Of scheiden haar ziel van mij.

 

 

 

Want nooit licht meer de maan over d'oceaan

 

Of ze brengt haar dromen aan mij;

 

Nooit kan ik meer 't oog naar de sterren slaan

 

Of haar blik voel ik diep in mij;

 

En zo, nachten lang, onder 't brandinggeluid,

 

Lig ik neer naast mijn liefste, voor eeuwig mijn bruid,

 

In haar tombe aan de zee nabij -

 

Aan de bruisende zee nabij.

 

 

 

Naar Edgar A. Poe