Verzamelde gedichten

[p. 1395]

Naar de duisternis

*

Ongelooflijk wilde dromen
Uit een dwaze wellustnacht
Kunnen in vervulling komen
Als men 't allerminst verwacht.
Ik zal enkel hem behoren
Die ik altijd heb veracht;
Zijn genot zal niemand storen:
Ik ben eindlijk in zijn macht;
Want mijn redder is verloren,
Snelt mij nimmermeer te hulp,
Noch zal ooit zijn blik weer boren
Door de vensters dezer stulp,
Want zijn vuisten gaan verstarren
In de laatste stervensnood,
En zijn ogen, zij ontwarren
Reeds de raadsels van de dood.
Waar de stroom ter aarde dondert
Staat een enkle kale rots
In vertwijfling afgezonderd
Tussen 't onverpoosd geklots,
Als een drenkling opgedoken
Die zijn open graf aanschouwt
Waar de stroom komt losgebroken
Uit het ondoordringbaar woud.
Hier heeft hij de poort gevonden
Die de dood van 't leven scheidt,
Ligt hij slap met open wonden,
Starend naar d'oneindigheid,
Met een vlijmscherp mes geschonden,
Onherkenbaar onder 't bloed,

[p. 1396]

 

Door geen teed're hand verbonden,

 

Onbereikbaar in de vloed; -

 

Naar dat land van schrik gezonden

 

Dat ons allen stellig beidt -

 

Spoedig zal ook ik doorgronden

 

Waar dit pad ons henenleidt.