Verzamelde gedichten

[p. 1159]

[Een jonkman die zich liet wijden]

*

Een jonkman die zich liet wijden
Tot priesterschap, meende plots
Toch 't volle geloof te missen
In meerdere geheimenissen.
Hij moest zijn twijfel belijden.
Zijn beschermer, steeds met Gods
Raadsbesluit vertrouwd, sprak trots:
‘Gij moogt niet opnieuw beslissen!
Uw eenvoud ken ik te wel.
De duivel, vervloekte sfinx,
Misbruikt uw ootmoed zeer slinks.
't Is gruwelijk arglistig spel.
Gij kunt u snel vergewissen.
Beschouw mijn wenk als bevel.
Ga naar Maria's kapel
Waarheen ik u vergezel.
Kniel voor Maria's altaar.
Stort uw onrust uit voor haar.
Ik geef u mijn plechtig woord
Dat zij uw bede verhoort,
Ja, mede door mij geschoord
Met een bede uit eigen mond
Tot ogenbliklijk herstel.’
Zij gingen, te kwader stond.
Zij kwamen voor 't altaar staan,
Staken daar waskaarsen aan.
‘Kniel nogmaals. Volg mijn vermaan Dan eindigt ras uw gekwel.’
Hij waagde, 't oog op te slaan.
Maria! Hoe schoon! Hoe blond!

[p. 1160]

 

Maar na de allereerste blik

 

Overviel hem doodse schrik:

 

Ben ik reeds 't verderf ten buit?

 

Gesmoord en hees bracht hij 't uit:

 

‘Vrouw die heerst op 't wereldrond

 

Wijl uw Schepper Zelf u zond:

 

Zijn slavin! Ach, wat gewin

 

Houdt uw dienst, uw ijver, in?

 

Wie op 't Niet Zijn werken grondt

 

Vest met mensen geen verbond;

 

Wie geen eind kent noch begin

 

Weet van doel noch ziel noch zin.’

 

Zijn leermeester, gram, verstoord,

 

Stond bevend, met straf gestaar,

 

Dacht: ‘Ketter, besmet, vergoord,

 

Schuldig, als aan lage moord!’

 

De ketter werd volk gewaar:

 

Een vroom-verontruste schaar.

 

Vertwijfeld vlood hij van daar.

 

Helaas: nergens opgespoord.

 

‘Hem vond geen mens en geen hond.’

 

‘Alsof hem de hel verslond.’

 

Hemels, onvernederbaar

 

Bleef Maria, schoon en blond.

 

Hun kaarsen brandden stil voort Maar werden plots brusk gedoofd.

 

De leermeester moest wel zwijgen

 

Doch maakte overijlde haast

 

Gods vergeving te verkrijgen

 

Voor 't wonder dat hij verdwaasd

[p. 1161]

 

En lichtvaardig had beloofd.

 

Bij des biechthoks binnentreden

 

Stiet hij 't eerbiedwaardig hoofd,

 

Heeft geen redding afgebeden:

 

Lag verdoofd, van spraak beroofd,

 

Is besefloos overleden.