Verzamelde gedichten

[p. 1154]

[Wegen, in schaduw verzonken.]

*

Wegen, in schaduw verzonken.
Verward af- en opwaartskronken
Van avondgoud schaars doorblonken.
Wortelstronken. Stamgedrang.
Geen woudroep. Geen vogelzang.
Kortstondig stortbeekgebruis.
Dan steil opgetorend gruis
Voor wolken vol tovergloeden.
Gevaarten, met bos bekroond,
Getint van zonsondergang.
Mij was een hoog huis getoond,
Afziend op schuimende vloeden.
Ik vond het, maar moest mij spoeden.
't Werd schemer. Ik ging vermoeden
Dat ik daar eens had gewoond.
Vertrouwde tuin! Ik trad binnen.
Ik voelde diep zwijgen broeden,
Vernam weer 't verwijderd woeden
En moest mij opnieuw bezinnen.
Toen kwam zonder zweem van dwang
Uit aarzling van bang verlang
Een heugenis, innig schoon;
Hier heerste ik, een vorstenzoon.
Hier streelde als een zomergeur
De weelde van goed beminnen.
‘O, mocht ik mijn rijk herwinnen!
Ja, daar: voor 't laatst, bij die deur
Waar pluisplanten webben spinnen
Om stenen stilte-godinnen,
Daar hebben wij saam gestaan.

[p. 1155]

 

Toen ving ons droef afscheid aan.

 

Toen moest ik een reis beginnen

 

Door woestland, hier ver vandaan.’