Verzamelde gedichten

[p. 1152]

[Dat vader terug mocht keren!]

*

Dat vader terug mocht keren!
Onze ijdle hoop kwijnde en doofde.
Zijn dood bracht armoede en zorgen.
Uit wrevel om 't bar ontberen,
Uit star dweepzuchtig begeren
Roofde ik, als hoon aan de rouw,
Zijn schat: zijn gitaar. Daarbinnen
Geloofde ik een spook verborgen,
't Bleek waar. 't Was geen dwaas beweren.
Die kobold kon 's mensen zinnen
Beheren, en moest en zou
Te goeder of kwader trouw
Mij de opperste toonkunst leren.
In mijn schuilkamer alleen
Sloop ik 't speeltuig nader, stemde
't Opnieuw. Zwaar ontroeren klemde
Mijn denken met hecht omsnoeren.
Dra zong ziel en snaar te gader.
Daar dwong plots de onzichtbre dader
Van 't roemrijk wonder dat vader
Weleer te volvoeren scheen
Tot jubel, tot stormrumoeren.
Verrukking, sinds 't blij voorheen
Ontwend, nu terstond herkend.
't Verdween. Ik heb rondgerend,
Zwolg dol mijn triomf, begreep
Niets meer van moeders gedweep
Noch van mijn zusters geween.
‘O kobold, zo goed, zo boos,
Die mij, koortsig kind, verkoos!

[p. 1153]

 

Wat aarzel ik? Nutteloos

 

Of ik in 't notenboek blader!

 

Bewaar ik 't geheim! Altoos!

 

Tovenaar? Graag. Nooit verrader.’