Verzamelde gedichten

[p. 1072]

[Bij avond kwam volk rondom]

*

Bij avond kwam volk rondom
een zanger, kalm en eenvoudig.
Naglans uit een wolk brak goudig
't zwaar grijs van een donkre dom.
Hij zong:

In Flora, bij nacht,

gebeurde 't, waar uitgelaten
feestvierders al 't leed vergaten
dat veel-te-licht leven bracht.
Ik speurde hun rijen rond,
zag toen hoe een vrouw daar stond,
gebogen, bleek en verslagen,
maar hemelschoon. - Zou ik wagen
die vreemde bij mij te vragen?
‘Ach,’ sprak zij, ‘kus mij de mond!
Kus mij de mond! Want zo bang
zo wrang de gedachte aan dagen
wier heugnis mij wreed blijft plagen,
wier vreugde ik terugverlang,
zo droef, bij muziek en zang!
Kus mij de mond, en bereid
om al wat ik heb verloren,
versmeten en afgezworen,
voor één uur vergetelheid!
Om hem wie ik zou behoren!’ -

Wee mij, door haar stem gevleid,
wee mij, na zo wulpse klacht
haar toegevend, ondoordacht!
Verdwaasd bij verdwaasde pracht!

[p. 1073]

 

Vergif in die kus doorgeurde

 

geheel deze dolle nacht

 

vol van een mij-vreemde macht:

 

bergstroom, die mij nedersleurde,

 

als wie, naar een dronk versmacht,

 

zich al te diep had gebogen.

 

Ik hoorde: ‘Ik heb maar gelogen:

 

heb naar jou alleen gehaakt.’

 

Nog zie ik haar mond, haar ogen.

 

Die kus, gretig ingezogen,

 

daaruit is een liefde ontwaakt.