Verzamelde gedichten

[p. 1027]

[Bevriend volk in trage trein]

*

Bevriend volk in trage trein
bij 't stage refrein van kloppen
en horten, en dan weer stoppen.
Door ziedende sfeer verlengen
woestgronden hun loom gedein.
Zie reeksen vlakronde toppen
op vliedende reeksen volgen,
zich met hen in 't vage mengen.
Stoomstuwing en fluitstoot zijn
de bergwind gelijk: verbolgen
adem van schroeien en zengen.
Gespikkel, zo nietig klein
daarginds achter nevelwazen
waar zeker nog kudden grazen.
Die wolk zal geen onweer brengen.
't Gesprek verdwijnt in 't verdwazen
van een groezlig droombegin...
Een gang tussen ijzermazen.
Gruizels: marmer, gips. Een spin
weeft sluiers om een godin...
Plots wakker. Schokken en slieren.
Luid gieren door tal van kieren.
Een slungel, schooierig, schraal,
voddig omlapt, geeft signaal.
Ja, stellig moet uitgestapt.
Wij, lang tussen volten in
van eieren, kippen, lammeren,
bij kindergelach en jammeren
versmolten tot één gezin,
wij gaan met valies of baal

[p. 1028]

 

in optocht langs loods en paal.

 

Wel dienaars hier, maar geen bazen.

 

De autobus, vaal overkapt,

 

een gedrocht in kevervorm,

 

dreigt ons, verpapt saamgedoken,

 

gaar te koken. De bestuurder

 

kijft met een kussensverhuurder,

 

drijft hem ruw terug, en trapt

 

afrit. - Gedaver van staal.

 

Staag-rammelende uitkijkglazen.

 

Steeds reden, alarm te blazen.

 

Verdubbelde hittestorm.

 

Traag stijgen. Steil dalwaarts razen.

 

Panorama's, naar enorm

 

zwerk, in brand van zon ontstoken,

 

zwenken, bij rukkend gezing.

 

Door 't rustloos geratel spoken

 

woorden: half herinnering

 

half gehoorbedrog. Ik dwing

 

mij tot luisteren. Die taal

 

die vol trilling wordt gesproken

 

rolt met Spaanse nadruk. Dan

 

is de waarheidsban doorbroken.

 

Alles onbestemd verhaal,

 

zinloze omrit, blind gedwaal

 

zonder doel en zonder plan.

 

't Besef, niet voor de eerste maal,

 

doorflitst mij, dit ogenblik:

 

Hoe duidlijk toch 't land, waarvan

 

wij lazen, mijn broertje en ik,

[p. 1029]

 

in 't oud bovenhuisje...

 

O schrik,

 

wat oven flakkerde en laaide?

 

Opzij, dat log ossenspan!...

 

Bruin rotspuin rent langs de ramen.

 

Rulle kloven schoven samen,

 

maar uit wervlig-overwaaide

 

telkens wijd-van-een-gedraaide

 

tintelende ruimten, kwamen

 

soms al pleisterplaatsjes. Namen

 

voor schone toverprinsessen

 

aan weeldrig ombloeide vijvers

 

waar herten hun smachting lessen.

 

Vul hier bij de put uw flessen!

 

Gehuchten, tussen cipressen

 

cactus-of-aloë-messen

 

stoffig als muilezeldrijvers.

 

Nu lijkt mij 't ver Noorderland

 

malse sla, sap-overgoten,

 

Spanje een runderlap, doorschoten

 

met strengen vanaf de rand.

 

(Ik denk aan die rest, gesloten

 

in mijn kleine biezenmand.)

 

 

 

De stad eindlijk daar; de zon

 

gevlucht achter damp en stoom.

 

Geen schemer, geen vage schroom

 

houdt vreugde en jubel in toom.

 

Wat kansrijke tocht begon!

 

Drie eeuwen sinds Calderón

 

bleef 't leven immer nog droom.

[p. 1030]

 

De mindrende spoed ontmoet

 

een stroom van feestlijk gewoel.

 

Veel kindren. Een ruiterstoet.

 

Mijn reis vindt ook hier zijn doel:

 

Die geur, zo bedwelmend zoet

 

van echt innig thuisgevoel.