Verzamelde gedichten

[p. 1031]

[Ik sidderde bij 't verschijnen]

*

Ik sidderde bij 't verschijnen
van twee, uit hemelse sferen,
in wuivende witte kleren:
geen kindren, maar cherubijnen.
Ik zag ze een poort binnentreden,
bedacht: men placht zo te kleden
in bruidstooi, naar oude zeden,
wie eerstmaals, hun twaalfde jaar,
zich tot vergifnis beleden.
Was die begoochling geweken,
't hart sloeg nog of 't wilde breken.
Welk wonder! Hoe men 't verklaar!
Wat schoonheid! Ook hier beneden!
Maar neen! Geen onder of boven!
Ik weet niet waarheen ik vaar
die veel toch in mij bewaar
van wat zij zo trouw geloven.
Bazuinen juichen en klagen.
Door walmen, door dwarrelvlagen
wappert alom roodgeelrood.
Luid vuurwerk. De vreugde is groot.
Hoe graag ik een kaars wou dragen
als nederig deelgenoot
in plechtige optocht met haar
die troonde bij 't hoog altaar
doch thans tussen trommelslagen
voortstevent in bonte boot:
een baar als een statiewagen.
Ook mij toch, na tal van plagen,
mag hun feest verrukking schenken,

[p. 1032]

 

en vaak nog, door boze dagen,

 

zal ik dit geluk herdenken.