Verzamelde gedichten

[p. 983]

XVI

*

De huizen schudden als door een vulkaan.
Plots bedaarde 't gedaver, 't geknetter.
Bij de kleine poort kwamen boodschappers aan:
Een tamboer met een trompetter.

Een brief der belegeraars. Laatst vermaan.
Geblinddoekt mochten ze komen,
Vernamen dat men ze te woord wou staan.
En de Raad heeft kennis genomen
Van dat schrijven der vromen met bisschopstaf: -

Indien zich de Stad nu niet overgaf
Zo werd ze ras aangegrepen.
De bisschoppen wezen verantwoording af,
't Bestuur waarschuwend, niet aan de rand van 't graf
Des Hemels toorn op te zwepen
Wegens rampen welke als gerechte straf
Een weigring thans na zou slepen.

Doch Burgemeesteren en Raad
En Taalmannen en Gezworenen,
Ze zochten bij geen valse uitredding baat
Noch wanhoopten ze als verlorenen.
Dus legden ze een kloek bescheid
In weinige regels neer.

Zijn wrevel om 't stilzwijgen wrekende
Ging 't geschut als nimmer te keer.
De koeriers, weer binnengeleid,
Ontvingen een brief, bereid
Met Stadszegels, een ongetekende:

[p. 984]

 

‘Vertrouwende op God Almachtig,

 

Diens gerechtigheid in dit pleit

 

En de hulp onzer bondgenoten -

 

Mede namens Rabenhaupt sprekende -

 

Verklaren wij ons eendrachtig

 

Tot uiterst verweer besloten,

 

Waartoe ons, dank zij de Heer,

 

Niets is ontbrekende.’