Verzamelde gedichten

[p. 851]

[De grijze mijmerde aan 't venster:]

*

De grijze mijmerde aan 't venster:
De wikster, de scherpe kenster
Van 't innigst, verborgenst hopen.
Zij mijmerde aan 't hoge venster
Doch 't venster ging nimmer open.
Daarlangs doolde 's konings dochter;
Zag op naar 't venster: zij zocht er
Die vrouw die haar wis moest haten.
Verbaasd was des konings dochter:
Zij vond nu 't venster verlaten.
Ze schreed naar een stille vijver;
Ze drukte onder 't kleed nog stijver
De brief tegen 't bonzend hart.
Lis bloeide om die stille vijver;
Daarbinnen was 't leeg en zwart.

Toch niet: een gelaat kwam speuren
Uit weifling van vale kleuren,
Nog scheemrig en onbeslist:
Dat vreugdloos gelaat kwam speuren
Dat zij voor 't raam had gemist.
En 't sprak: ‘Daal af naar de diepte:
Naar 't zwaar met loof overzwiepte
Geheim dezer stille plas.
Gij slaapt in die milde diepte;
Gij wordt als wie nimmer was.’
't Verdween; vergeefs bleef zij turen;
Zij schreed weer naar steile muren:
Ruw steen, dat heel 't park omgaf.
Zij kuste die harde muren:

[p. 852]

 

Wou duldzaam haar lot verduren,

 

Wel ver nog van zó droef graf.