Verzamelde gedichten

[p. 636]

Rijmkritieken

[p. 637]

Nagekomen opdrachten te plakken in E. du Perron's
‘Uren met Dirk Coster’

*

Hier in te plakken de

afbeelding van den Heere

du Perron, door Pascal

Pia uit Erts 1929

Dit 's Eduard^*, fiks hoofd van Forum's dichtrenkroeg,
Die Nijhoff in De Gids een bange schrik aanjoeg,
Die als een Pijlaar, van geen stormgeweld bewogen,
Zag met een fieren moed Den Doolaard onder de ogen,
Die gans de letterbent in opspraak heeft gebracht,
Met wakkren Menno's hulp de Schoonheid afgeslacht,
En thans, verzekerd van de bijval zijner makkers,
De menslijkheid ontmomt in Coster en zijn rakkers.

Dirk Coster spreekt:

‘Perron’, van ‘perro’, hond, een Spaans vergrootwoord,
Past kwalijk voor dees wolf- en jakhalsbastaard,
Zo strak als aan zijn ketting hij zich doodsmoort,
En Bijtzucht schijnt, verzichtbaard en vertastbaard,
Niet schuw, noch sluw, doch ruw, ja, 't wordt een strafzaak.

* Vergeef mij zo 'k de naam naar 't Nederduits verfomfaai:
Dus brult nog Neerlands leeuw, schoon Frankrijk's haan triomfkraai.

[p. 638]

 

Gij, meer zelfs dan uw mede-Forumheld

 

Menno ter Afbraak, zijt spuw-, blaas- en blafkaak,

 

Die heel 't geheim der Schoonheid schorum scheldt.

 

 

 

Wie vraagt, hoeveel door puren, zuren ijver

 

Geschiedt, of hoe de lucht is van een pestlijk,

 

Hij lees dees Urenschrijver-kurendrijver,

 

Banbliksem' als Ter Braak en dichte als Vestdijk.

 

Volg Menno's leus: ‘De Schoonheid op de mestbelt!’

 

En leer hoe niets beklijft van ziel- noch lijfschoon,

 

Zo ver 't het werk van hem en van de rest geldt,

 

Waar 't al verstijft in sleur van de eend're kijftoon.

 

Hendrik spreekt:

 

Perron, ik merk: de regels kent gij slecht.

 

Vuurbanderilla's krijgt geen stier die zo goed vecht.

 

Wel zijn de paarden die hij neemt natuurlijk mager

 

En schonkig, maar ik blijf er bij: 't is liegen

 

Als men hem durf ontzegt.

 

Haast beter dan die bul uit Huxley's fokkerij

 

Heeft afgerekend met Antonius de ketterjager,

 

Liet hij Sint Jan, onze Engelman, toch prachtig vliegen?

 

Du Perron spreekt:

 

(door E. du Perron ingevuld)

 

 

 

O, Vries, wiens rake geest ons aller lever kittelt,

 

Die Spaans en vriezig beide, stier en paard kapittelt

[p. 639]

 

En onbecosterd voortleeft: is het ónze schand

 

Wanneer, bij al wat de Ernst verbraakt heeft hier beneden,

 

Tot voedsel onzer hoorns, we als braakheld zien aanbeden

 

Niets dan dit schonkig paard, in 't vette Polderland?

 

Gij die een volksstam wordt, maar blijft een frisse kwant,

 

De bloedgeur van uw copla's kon als melk verzuren,

 

Klonk door Kastielje nog, als ging het eeuwig duren,

 

Het krolse kerkgezang van 't vadsig Onverstand.

Klacht van Vestdijk:
(door S. Vestdijk)

Hoe 'k pennelik en knies
Om 'n vers te doen ontluiken,
Daar Henderik de Vries
Mijn naam zo moest misbruiken!

Zal ik aan vlugzout ruiken
Totdat ik rijmen nies,
In dichtaderen duiken
Voor zo iets slijm'rig-vies

Als pestlijk? Neen, dat had
Ik nooit verwacht; o dat
Vergalt mij al uw woorden...

O, dichter van De Nacht,
Uit 't ijzig-strenge Noorden,
Dát had ik nooit verwacht...

[p. 640]

Troostwoord

Beschouw, o Vestdijk, 't grif erkende misbruik
Uws naams als gril van 't ongenadig noodlot:
Woord kleeft aan woord, als klispruik tegen klispruik,
't Kan kwetsen als de zijspat van een schrootschot.
Dus troost u: zo de vangst iets minder fris ruik',
Zo wijt het aan het rijm: des duivels visfuik.