Verzamelde gedichten

[p. 609]

Hymne

O Heer, gij die lijdt aan uw schepping,

Verknocht aan uw werken -

Uw oneindig leed is ons leed

In deze enge perken.

Gij moet worstlen door dood en verlepping

Wilt gij tot mij spreken,

Gij moet luisteren, wil ooit mijn kreet

Uw eenzaamheid breken.

Zover gij uw afgrond vaneenrijt

Wordt ge ook God voor mij;

Zover ge in uzelf steeds alleen zijt

Maakt niemand u vrij.

Met ons tot uw dienaars te stellen

Vangt uw vrijheid aan,

Ontrukt ge u uit folterend kwellen

Van tijdloos bestaan.

Wilt ge mij, naar mijn ware bestemming,

Bloeien zien tot uw eer,

Daal dan zelf in de drukkende omklemming

Mijner menslijkheid neer.

Want gij slaakt reeds uw godlijke ban:

Uw kracht staat ontplooid;

Zonder ons waart ge uw eigen tiran

In 't ‘eeuwig’ of ‘nooit’.

[p. 610]

 

Hoog uit uw onaantastbaar gebied

 

Besloot gij tot lijden;

 

Wat gij miste: 't vervreemdend verdriet,

 

Moest uw vreugd nog wijden;

 

 

 

Toen, tot zelfs in uw schandedood,

 

Hebt ge ons lijden gedeeld,

 

En de mens, u ten spiegel, bood

 

U te dieper uw beeld.

 

 

 

En wie meedrinkt aan dees lijdensbeker

 

Van 't eeuwig minnen,

 

Eendre smart neemt hem weg voor de Wreker

 

Om de Vader te winnen.

 

 

 

Gij Schepper, gij geeft in uw arbeid

 

U scheppend gevangen,

 

Ontrukt u aldus aan de starheid,

 

Die uw hart moet prangen;

 

 

 

U ten spijs dient het menselijk hopen,

 

Ons geloof is uw drank;

 

Mijn honger sluit uw hemel open,

 

Mijn dorst, stervenskrank,

 

 

 

Dorst, onblusbaar, naar de fontein

 

Der waarheid alleen,

 

Bron van eeuwigheid, smetteloos rein -

 

Leid, God, mij daarheen;

 

 

[p. 611]

 

Bereid me in uw vaderlijk huis

 

Een geheimvolle haard

 

Dat ik slaap na 't woest oorlogsgedruis,

 

Ten dode bezwaard.

Naar Unamuno