Verzamelde gedichten

[p. 612]

Soledád Montóya

*

De pikhouwelen der hanen
Delven al zoekend naar de ochtend,
Wanneer Soledád Montóya
Daalt over donkere rotsen.
Haar lichaam dof kopergeel
- Geur van paarden, schaduwvochtig -;
Bolronde gezangen zuchten,
Berookte aambeelden, haar borsten.

‘Soledád, wat komt ge zoeken
Zo vroeg, alleen op de rotsen?’
‘Ik zoek wat ik zoeken wil:
Mijn zorg is mijn eigen zorg;
Ik zoek, wat ik zoeken wil:
Mijzelf, mijn eigen genot.’
‘Soledád, kind van mijn onrust:
Wanneer de paarden gaan hollen
Ontmoeten ze eindlijk de zee -
Ze vinden 't graf in de golven.’
‘O spreek mij niet van de zee.
Waar zwarte ellende komt botten
Dat is in de olijvenhof
Onder 't geritsel van 't lommer.’
‘Soledád, welk zwaar verdriet,
Hoe deerniswaardige kommer:
Gij schreit het sap van limoenen,
Te bitter, door 't vurig dorsten.’
‘Verdriet! - In mijn huis gevangen
Ren ik als krankzinnig rond.
Ik sleur door alkoof en keuken

[p. 613]

 

Mijn vlechten over de grond.

 

Verdriet! Mijn kleren, mijn lichaam

 

Worden gitzwart als mijn lokken.

 

Wee mijn linnen hemd! Mijn dijen:

 

Rijke papavers, die dorren!’

 

‘Soledád, verkwik uw lichaam

 

Aan 't water, waar 't bruist en borrelt,

 

En gun, Soledád Montóya,

 

Uw hart rust van 't woedend kloppen.’

 

 

 

Beneden zong de rivier:

 

Een sluier van lucht en lommer.

 

Met bloesems van kalebassen

 

Kroont zich de dag, nieuw begonnen.

 

O smart, o gitanensmart

 

Van bronnen, te diep verborgen!

 

Altijd kuis, altijd alleen! -

 

Helaas, hoe ver nog de morgen.

Naar Lorca