Verzamelde gedichten

[p. 604]

Hoe droef is 't heengaan...

*

Hoe droef is 't heengaan, zo nog 't rijke leven
Met feesten en met bloemen ons wil noden,
Een welbeminde vrouw, door 't lot gegeven,
Haar liefde ons toereikt als een dronk der goden,

Maar droever thans voor mij! Vol heet begeren
Zocht ik de hemelse engel mijner dromen,
Een adelaar gelijk, de hoogste sferen
Doorstormend. Wee, ze moest mij steeds ontkomen.

Bezwijkend zwierf ik in de oneindigheid
En volgde een hoop, die nimmer wou verzwinden,
Door woestenijen, waar 't gebloemte schreit
Van smart. Haar spoor verstoof op alle winden.
Geen goed gesternte dat mij henenleidt
Naar wie ik zo bemin, maar nooit zal vinden.

Naar Espronceda