Verzamelde gedichten

[p. 569]

Het betoverd paleis

*

Diep in 't weligst onzer dalen,
Door goed englenvolk bewoond,
Stond eertijds 't paleis te pralen:
't Hief zijn kruin, met licht gekroond
Uit vorst Mijmring's rijksdomeinen
Fier in 't blauw; -
Nergens wiekten serafijnen
Over even schoon gebouw.

Vreugdbanieren, gloeiend gouden,
Golfden vrijelijk wijd en zijd;
- Dit was alles in dien ouden
Lang voorbijen tijd -
En ieder zefier, die kwam dansen
In 't gezegend oord
Over de pluim-gedoste schansen,
Dreef zomergeur gevleugeld voort.

Zwervers, op hun reizen, zagen
Door 's paleizen vensterpaar
Geesten, zwevend, blij gedragen,
Licht, naar welgestemde snaar,
Om de troon van wie - geboren
Uit purper en goud -

In grootheid, naar zijn staats behoren,
Daar hoog als koning werd aanschouwd.
In paarlen en robijnen bogen
Blonk de volschone poort,
Waardoor, uitbundig toegevlogen,

[p. 570]

 

Kwam juichen, immer voort,

 

Een koor van echo's, - die bezongen

 

Bij beurt en keer,

 

Met liedren, uit het hart ontsprongen,

 

De deugd en wijsheid van hun heer.

 

 

 

Doch door in rouw gedoste bozen

 

Werd 's vorsten trots paleis belaagd.

 

Ach, nimmer mag de kim weer blozen

 

Voor hem, die thans gevangen klaagt.

 

Wat ver in 't rond uit zijn trezoren

 

Aan luister blonk,

 

Werd oud verhaal, dat, haast verloren,

 

In 't eeuwig duister zonk.

 

 

 

En reizigers, die nu hun tochten

 

Soms wenden langs 't gevloekte dal,

 

Zien door de vensters droomgedrochten

 

Bij bloedig licht en woeste schal;

 

Wijl, als een vloed van spattend water,

 

Door de grauwe poort

 

Een bende breekt, en met geschater

 

Nog lacht, in haat gesmoord.

Naar Poe