Verzamelde gedichten

[p. 567]

De Worm Veroveraar

*

Zie! 't Is een droomfeestnacht
Na zoveel jaren vol verdriet!
Een englendrom, in sluierdracht
Gedaald van 't hoogst gebied,
Zit neder, waar ze een schouwtoneel
Van hoop en vreze ziet;
Met grillig, vaag en woest gespeel
Blaast immer 't sferenlied.

Narren, als boden van God vermomd,
Preevlen met laf gepraat -
Een oploop die gaat en komt -
Slechts poppen, alleen tot een daad in staat
Bij bevelen van die schimmen-mimieken
Die de troepen verdelen in regelmaat,
Waartussen 't geflapper der condorwieken
De jammer verraadt.

Nooit, voorwaar, wordt uit het gekweld gemoed
Dit bont gebeuren gewist,
Met zijn Spook, nagesneld van een schaar, die verwoed
Weer deinst, als de toeleg mist -
In een krijg, die eentonig zijn ronde trekt,
Immer onbeslist -
En wat waanzin, wellust en zonde wekt,
Waar de walging door kookt en gist.

Doch zie! Alsof die schaduwkrocht
In 't schouwspel wezens broedt!
Zo kruipt en wringt zich een rood gedrocht

[p. 568]

 

Voort naar de narrenstoet!

 

Het kronkelt! Het knelt om hun stervenskramp!

 

Het zwelt, met hun moord gevoed!

 

Serafijnen snikken in helse damp,

 

Roofdierklauwen druipen van bloed.

 

 

 

Uit is 't licht!... Met geklaag en gekerm,

 

Langs elke vaag-stuipende vorm,

 

Als een rouwfloers omlaag, komt het scherm

 

Geploft, op de vlaag van een storm.

 

De englen rijzen, ontsluierd, beschaamd,

 

Bleek-ontsteld van de mare, die meldt

 

Dat het zinnespel ‘Mens’ is genaamd,

 

Met ‘Veroveraar Worm’ als de Held.

Naar Poe