Verzamelde gedichten

[p. 565]

Annabel Lee

*

Het was eenmaal in een heel verre tijd
In een koninkrijk aan de zee,
Dat een schone daar woonde, mij toegewijd,
Wier naam was Annabel Lee.
Haar liefde tot mij, en mijn liefde alleen,
Daarvoor leefde Annabel Lee.

Een kind was ik, en een kind ook zij
In dit koninkrijk aan de zee,
Maar wij minden met liefde die meer was dan liefde,
Ik en mijn Annabel Lee:
Zulk een liefde ontrustte de zwevende serafs
Hoog in hun hemelse vree.

En dit was de reden dat, lang geleden,
In dit koninkrijk aan de zee,
Een ijzige wind, neerslaand uit een wolk,
De dood bracht aan Annabel Lee;
Daarom kwam toen haar eedle verwant
En droeg mijn beminde mee,
En sloot haar op in een altaarschrijn
In dit koninkrijk aan de zee.

Ontrust uit hun hemelse vree, benijdden
De serafs 't geluk van ons twee -
Ja, dit was de reden - zo weet iedereen
In dit koninkrijk aan de zee -
Waarom die wind bij nacht uit een wolk
Dodelijk neerstreek op Annabel Lee.

[p. 566]

 

Maar sterker die liefde van ons dan van velen

 

Meer ervaren in vreugde en in wee:

 

Langer hier op dees duistere stee;

 

Want noch zelfs de serafs der heemlen omhoog

 

Noch de duivelen onder de zee

 

Verleiden of scheiden mijn ziel van de ziel

 

Van mijn schone, mijn Annabel Lee.

 

 

 

Want nooit stijgt meer de maan over de oceaan

 

Of ze brengt mij haar dromen mee,

 

Dan zie ik de schittring der sterren aan:

 

't Zijn de ogen van Annabel Lee;

 

En zo, nachten lang, onder 't brandinggeluid,

 

Lig ik neer bij mijn liefste, voor eeuwig mijn bruid

 

In haar graftombe ginds aan de zee -

 

In haar tombe aan de bruisende zee.

Naar Poe