Verzamelde gedichten

[p. 571]

De vallei der onrust

*

't Was een stil, een lieflijk dal,
Doch het volk, in oorlogzucht,
Stroomde heen, ten wissen val;
Liet alleen de sterrenlucht
Nachtlijks in 't azuur op wacht
Boven d'aardse bloemenpracht
Waar als rode doom bij dag
't Zonlicht loom en moede lag,
Tot het kil en treurig week
Als een asfodil zo bleek.

Maar wie thans dit oord bezoekt
Weet het ganse dal vervloekt:
Ziet hoe alles roeren moet -
Stilte vindt hij nergens meer;
Zwijgen blijft alleen de sfeer
Die op 't gruwlijk raadsel broedt.
O, voor geen voelbare stormen vlieden
Die bomen, worstelend als 't zieden
Der branding over de Hebriden!
Voor geen verneembare winden vluchten
Die wolken, die daar immer zuchten
En ruisen door d'ontruste luchten -
Over violen als mensenogen -
Over de leliën, wieglend bewogen,
Wenend, naar naamloze graven gebogen;
Wiegelend: van hun geurige knoppen
Schudden zij frisse, paarlende droppen;

[p. 572]

 

Wenende: van hun tedere stelen

 

Dauwen zij tranen als vuurjuwelen.

Naar Poe