Verzamelde gedichten

[p. 561]

De stad in zee

*

Zie! Dood verhief zijn koningstroon
In een vreemde stad, een eenzame woon,
Door 't schemerig westen omwaad,
Waar de boze en de goede en de deugd en het kwaad
In eeuwige sluimer vergaat.

Haar outers, torens en paleizen
Zijn onvertrouwd aan 't sterflijk oog -
Geen aardse bouwgewrochten rijzen
Ooit zo onzalig zwart omhoog,
Onwrikbaar, hoe door tijd vervreten!
Rondom, van alle wind vergeten,
Gelaten, onder stille sfeer,
Ligt klaaglijk 't willoos water neer.

Geen straal uit hoger, heilrijk oord
Heeft ooit hier 't nachtgetij verstoord,
Maar 't schijnsel waar de zee van gloort
Stroomt onbeweeglijk zwijgend voort
Op spitsen, steil in 't floers geboord -
Pijnappels, koepels, vorstenhallen
En Babylonisch trotse wallen -
Langs droompriëlen, altaarschrijnen,
Langs bloemen van gebeeldhouwd steen:
Violen, en gekronkte lijnen,
Klimop en wijnstok, weids dooreen.
Met schaduwspelen woest verweven
Schijnt alles vrij in 't zwerk te zweven;
Daar schouwt, uit hoogste hoogten, vaag
't Gigantisch Doodsbeeld star omlaag.

[p. 562]

 

Deze open tempels - open graven,

 

Grenzen aan 't spiegelvlak der haven,

 

Maar noch de diamanten schat,

 

In elk afgodsoog vervat,

 

Noch juwelen pracht van doden

 

Kan 't roofzuchtig water noden:

 

Dees glaswoestijn blijft ongevuld:

 

Geen golf, die naar dees doolhof krult;

 

Geen rimpel duidt een deining aan

 

Van ver, langs blijder oceaan -

 

Niets toont, of ginds een wind verscheen

 

Op zeeën, minder wreed sereen.

 

 

 

Maar hoor, toch roert iets in de lucht!

 

Nu beeft een lange kreet, een zucht

 

Als wierpen torens 't loom getij

 

In steelse daling, traag terzij -

 

Als liet hun top, die nedergleed,

 

Een lege plek in 't hemelkleed!

 

Of golven slaan, met roder stralen!

 

Of eindlijk de uren ademhalen!

 

- Zo zijgt hun zwaarte langzaam heen,

 

En eens, als na verwoed geween

 

De duivels van hun zetels rijzen,

 

Zal, waar de stad omlaag verdween,

 

De hel haar eer bewijzen.

Naar Poe