Verzamelde gedichten

[p. 556]

De zang der beminde

*

Uw ziel, bevrijd uit 's aardrijks kerkerwanden,
Omruist mij met haar wiekslag, als de vree
Der heemlen; 't leven dezer sneeuwen handen
Deelt magisch aan 't geril der snaar zich mee.
't Bloed in mijn lichaam zwijgt en luistert,
Mijn adem hijgt, mijn brein verwart,
Een drom van schimmen overduistert
Mijn ogen, door hun tranenvloed;
Een vlam gelijk, zo beeft mijn hart.
Als morgendauw bij vroege warmtegloed
Vervluchtigt in verrukking mijn gemoed.

Ik heb geen leven meer, maar u alleen
Constancia; uw lied zweeft, alles treffend
Gelijk 't wijd luchtruim om de wereld heen.
Een storm is thans uw stem, zo steil mij heffend
Of, in bezwijming opgenomen,
Ik boven rots en golven vaar:
Een morgenwolk door zonnestromen -
Dan tropische adem, over palmen
Waar waatren sluimren, sterrenklaar,
Wijl, hoog uit rijke bloesems, wierook-walmen
Wellustig, in haar woeste vlucht, mijn ziel doen talmen.

Naar Shelley