Verzamelde gedichten

[p. 535]

Toggenburg

*

‘Ridder, zusterlijk beminnen
Wijdt mijn ziel u toe,
Maar wil niet mijn hart verwinnen:
't Wordt mij zwaar te moe;
Vredig moge ik u zien komen,
Kalm u heen zien gaan;
Wat uw ogen droevig dromen
Kan ik niet verstaan.’

Hij aanhoort het, stom, geslagen,
Rukt zich raadloos los;
Wil nog eenmaal 't uiterst wagen,
Werpt zich op zijn ros;
Boodschapt naar zijn trouwe scharen,
Roept zijn heldenstaf
Tot verdrijving der barbaren
Van des Heilands graf.

Na de reis op 't zilte schuimen
Schemert land hun voor;
Weldra wuiven woest hun pluimen
's Vijands drommen door.
Bij de trotse Turkse benden
Wijd en zijd gevreesd,
Voelt hij, diep in zijn ellenden,
Dat hij nooit geneest.

Na een jaar, in 't hart gebroken,
Zijgt hij krachtloos neer,
Weet geen baat, hoe wreed gewroken,

[p. 536]

 

En verlaat het heir;

 

Ziet een boot aan Jaffa's boorden

 

Die de zeilen reeft;

 

Geeft zich scheep naar 't verre noorden

 

Waar haar adem zweeft.

 

 

 

Als een pelgrim bij haar woning

 

Klopt hij aan de poort,

 

Wacht in spanning de betoning

 

Van haar welkomstwoord;

 

Daar verplettert hem de tijding:

 

‘Zij werd 's Heren bruid!

 

Gistren was de dag der wijding

 

Op haar vroom besluit.’

 

 

 

Dan groet hij voor immer teder

 

Zijner oudren haard,

 

Ziet zijn wapens nimmer weder,

 

Noch zijn trouwe paard;

 

Neder langs de aloude treden

 

Daalt hij - geen die 't weet,

 

Want om d'eedle ridderleden

 

Hangt een haren kleed.

 

 

 

Doch hij bleef nabij, en bouwde

 

Klein, voor zich alleen,

 

Hier een hut, waar 't klooster schouwde

 

Door de linden heen;

 

Zat er neer van prille morgen

 

Tot zonsondergang,

[p. 537]

 

Stille hoop in 't hart verborgen,

 

Hunkrend, eindloos lang;

 

 

 

Staarde naar de kloosterblinde,

 

Zag met spiedend oog

 

Naar de kamer der beminde,

 

Tot het raam bewoog:

 

Tot hem 't heilig beeld verkwikte

 

Waar ze aan 't venster stond,

 

En in englenreinheid blikte,

 

't Lieflijk landschap rond; -

 

 

 

Tot hij heel de nacht in dromen

 

Vredig nederlag,

 

Dankbaar mijmrend over 't komen

 

Van de nieuwe dag.

 

En zo zat hij vele dagen,

 

Zag met smachtend oog,

 

Door haar tover vastgeslagen,

 

Of zich 't raam bewoog -

 

 

 

Tot, als aan zijn droom ontstegen,

 

Zij opnieuw verscheen,

 

Rustig, engelrein genegen

 

Over 't landschap heen; - -

 

Tot men zo, na lange jaren

 

Hem gestorven vond,

 

Op 't gesloten raam aan 't staren

 

In de morgenstond.

Naar Schiller