Verzamelde gedichten

[p. 516]

XIV

*

In mijn vroegste jaren was ik
Steeds alleen met mijn gedachten;
Eindloos lange nachten waakte ik,
En de toveres, die daaglijks
Daalde naar de waterkom,
Kweekte daar doorzichtig zwevend
Broedsel, als halfdode dwergen:
Boze planten, die zij later
In de tuin gestekt, beroofde
Van hun ogen. Op de holten,
Overwaasd met raggig spinsel,
Groeiden korsten. Uit hun barsten
Gaarde zij 't witstollend bloed.

Zat haar kleine dochter treurig
In 't priëel, de donkre wimpers
Tegen 't bladgeglinster sluitend,
Altijd wilde ik daar dan toeven,
Maar de vrouw verjoeg mij, wreder
Dan ik ooit een mens ontmoette.
- Nu zag ik de dochter weer.
In een lange strenge mantel,
Steil, met nederwaartse blik,
Trad ze een oude tempel binnen
Waar geen man haar kennen mag.
Wie haar toespreekt is veroordeeld
Nog dezelfde dag te sterven.

Morgen wacht ik op de drempel.
Mooglijk, als de straten leeg zijn,
Richt ik tot haar 't eerste woord.