Verzamelde gedichten

[p. 509]

XII

*

Veilig, met een rots tot schutsel,
Op 't in haast gespreide veldbed,
Zijt ge uw grote rust begonnen,
Wacht ge uw reis naar de oude haardstee:
Naar des Hemelruiters burchten,
Diep in 't molm der heldengraven
Aan de onpeilbre baai gegrondvest.
Door uw trouw, tot na dit sterven,
Sterker dan door 't roemrijk leven,
Zien we, o dode prins, uw godheid
Klaar als in een zwarte spiegel.

Van doortrapt verraad omgeven
Joeg de wanhoop 't slinkend leger,
Dwalend op vervloekte bodem.
Regen smoorde elk reddend wachtvuur.
Eindlijk, onder korte klaarte,
Was van ver de vloot herkenbaar,
Maar bij 't afgaan langs de wegen
Derwaarts, raasde uit hinderlagen
't Oproer van de ontmenste vijand.
Hulploos moesten de onzen deinzen
Stuitend, steeds op de eendre hoofdmacht.

Alta sprak: - ‘Waart gij hier, prins!
Maar gij zwerft veel dagen zeilens
Waar een keur van koningsdochters
U verrukt met pronkgewaden
Vol gepluimte en bonte stippen.’ -
Uit het struikbos trad een schaduw

[p. 510]

 

Nader. Als door 't woord geroepen

 

Stond hij voor ons. Bange twijfel

 

En verbazing deed ons aarzlen.

 

Maar hij sprak als immer minzaam,

 

En zijn woord was moed en vastheid.

 

 

 

En hij wees, als waar hij slechts een

 

Knaap, die ons nieuw spel wou leren,

 

Naar een holte tussen takken,

 

Naar een onderwoudse sluipgang.

 

Alta greep zijn hand; wou weten:

 

- ‘Staat gij waarlijk hier in 't lichaam

 

Voor ons, prins? Wij waanden allen

 

Dat gij, meer dan veertien etmaal

 

Zeilens, met bekwaamste stormvlucht

 

Van 't rampzalig strand verwijderd,

 

Nog uw zege vierdet, luistrend

 

Naar de liedren waar de zwaarste

 

Namen onzer vaadren als een

 

Dreigend onweer neer uit rollen.’ -

 

 

 

Maar hij voerde 't leger zwijgend

 

Naar de meerplaats onzer schepen.

 

Zijn beminde broeders groetend,

 

Zijn getrouwe volgers aanziend,

 

Scheidde hij vol ernst en weemoed

 

Zeewaarts, elk geleide weigrend.

 

Met lantaarnlicht kwamen wachters

 

Van de vloot behoedzaam speuren,

 

En een hond, hun volgend, huilde

[p. 511]

 

Hijgend en benauwd. Het scheen ons

 

Of, door deze komst, wij langzaam

 

Uit een woeste slaap ontwaakten;

 

 

 

Hoorden 't hoog aanzwellend stormweer,

 

Zagen onze schepen zwiepend

 

Worstlen op vertoornde branding.

 

Waar de hond zijn kreet verhief

 

Lag de prins, met wier omwikkeld;

 

Niet alsof hij, plots bezweken,

 

Op 't gedoemde strand ineenzeeg,

 

Maar verzilt, reeds vast omslingerd

 

Met het loof der onderzeese

 

Gaarden, 't grauwe kruid, verklevend

 

Als een onafneembaar siersel

 

Aan zijn schoonheid, ruw geschonden

 

Door een vloed saamklotsend wrakhout;

 

Of de heer der onderzeese

 

Gaarden hem, de hoogre godheid,

 

Voor zijn poort misprijzend uitstiet;

 

 

 

Maar wij kusten 't puin, de plompe

 

Lafheid vloekend van 't veelkoppig

 

Ondier, voor wie 't heiligst bondschap

 

Voos is als een arm verzinsel.