Verzamelde gedichten

[p. 504]

IX

*

Stijg uit walm van oerdoem
In roodkoopren koortsgloed,
Storm, die wars van weerstand
Op nors wiekgesuizel
Voortspoedt over 't meerzand
En stepdistel nevens moerbloem
Neerbrandt, waar uw dolle toorts woedt.

Wilt uw schichten richten
Langs de wolkenduizel
Dezer doodse zeeën;
Doe 't gebouw der lichten
Dreunen van uw zwavel;

Dra dees dijken vullend
Met verscheurde lijken,
Roeispaan, zeil en teerwant,
Romphout, slagtrofeeën,
Boegbeeld, bank en brug;

Straf dit walglijk broedsel,
Sleur zijn wrakken brullend
Af naar 's werelds navel
In onzichtbre kluisters,
Ver naar 't winters westen;

[p. 505]

 

Werp hen weg tot voedsel

 

Voor de Worm des Duisters:

 

Wentel hen terug

 

Naar diens koninkrijken

 

Achter gindse kimmen,

 

 

 

Tot geen splinters resten

 

Tussen wier en draf,

 

Tot geen schedels grimmen

 

Om als roof te prijken

 

Boven 't grensloos graf.

 

 

 

Delg de telg van muiters

 

Die des Hemelruiters

 

Vesten wil beklimmen,

 

Die de heerserstaf

 

Eist in blinde waan:

 

 

 

Horend hoe de vloot moest wijken

 

En op ondoorwaadbre slijken

 

Dicht aan Ralkon's dorpen

 

Ligt vergaan,

 

Nadert hij verraderlijk en laf

 

Bij zwakke maan.

 

 

[p. 506]

 

Zie hem door de grauwe Skita voortgedragen,

 

Zij, die van 't uitspansel neergeslingerd,

 

Wreedgemuild en duizendvoud gevingerd

 

Durend aan de wereld knagen blijft en slorpen.

 

Wreek ons volk, met nooit verdiende nederlagen

 

Door haar gramschap tegen 't strand geworpen;

 

Ondervang 't verachtlijk doel,

 

Dat ook hem de Onruster der gewetens

 

Moge dagen voor zijn slangenstoel, in ketens vastgeslagen;

 

Stort uw gunst op 't nakroost van d'aanbidlijk blonde

 

Die dees haardstee grondde, dertig eeuwen her,

 

Onverganklijk schittrend in d'aloude ronde

 

Troonzaal, naast zijn zuster, als de schoonste ster.